τώρα

 

Ψυχρή η λευκότητα των γυμνών κορμιών,

φωσφορίζει στο σκοτεινό δωμάτιο.

 

Μια γαλήνη αμφίβολη,

στη μέση της καταιγίδας,

εξαρθρώνει τη ψυχή μακριά σου.

 

 

Την ώρα που ο ήλιος ανατέλλει το μόνο

που εξωραϊζει τη μονοτονία του σκοταδιού

 είναι το τετέρισμα μιας κίσσας,

αντίλαλος του σ’ αγαπώ.

 

 

 

 

Μίλα μου, η σιωπή να γεμίσει λέξεις,

μες τη καρδιά ροδόκηπος

χαμογελαστός ν’ ανθίσει. 

 

 

 Eλένη.Σ