ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ "ΛΩΤΟΣ"

Δεν ξέρω αν είναι στρογγυλή. Ξέρω ότι είναι σύντομη για να είναι θλιβερή! Έλα σιμά μα θες, να δεις να είναι στρογγυλή! Να έρθω εγώ, που τον Προκόπη αναζητώ; Κάλιω, έλα συ! Έλα εσύ με το λόγο σου..... Να γίνουμε πολλοί! Εσύ είσαι αυτή. Εσένα έψαχνα να βρω. Εσένα σε άδεια καθίσματα αναζητώ. Σε σκοτεινές αίθουσες και δροσερές ταράτσες. Εσύ! Εσύ το όλο Εσύ και το Τίποτα! Εσύ και εγώ μαζί και στρογγυλότερη η ζωή σαν τη Γη! Στυλιανός

Χρυσή κλωστή μαλαματένια ράβει χρυσοκέντητα άμφια, μα εγώ αρνήθηκα να μεταμφιεστώ. Ρακένδυτη θα παραστώ, αφτιασίδωτος λόγος αποπέμπει την ξύλινη γλώσσα. Ανύποπτο μίσος Τα νεαρά μου οστά σφίζουν δυνατά τα βήματα ξεγελώντας τη ναρκωμένη διάθεση. Τη ναρκωμένη διάθεση, που εμποδίζει την έπαρση του μίσους. Παραπλανητικές Ιδέες Οι δάδες οι φωτεινές φωτίζουν το μονοπάτι, εξερευνητές ανύπαρκτων τόπων ομολογούν την πλάνη. Διαδόσεις φαντασιώσεων ανυπόστατων σκορπίζουν μισαλλαδοξία. Αναφαίρετη ερημιά Έχασα τον εαυτό μου τη μοναδικότητα του ιδιαίτερου αναλώθηκα σε αντιγραφές νομίζω. Όχι δε νομίζω, ο χρόνος μου ανήκει. Όταν το Εγώ γίνει Εμείς ο χρόνος μας ανήκει. Ελένη  Σ.

Από τον ιδρώτα θολώνω, ημιθανής ενώ ζυμώσεις εικονικές δαιμονίζουν γλυκά χωρίς βοή τους αιθέρες. -Στο μεταίχμιο της λογικής  της αλήθειας -Αόρατος δεσμός γητεύει το <<είναι μου>> εν ριπή οφθαλμού με θηρία ανήμερα. Ένα προπέτασμα καπνού μπρος μου αιωρείται στο παραπέτασμα με το υπερπέραν. Στο αόριστο μεταίχμιο ξηράς και θάλασσας παγιδεύτηκα στα πλοκάμια του δαιμόνιου παραλογισμού, στον άβατο βυθό της καλντέρας. Εκεί, χωρίς λέξη ν' ακουστεί. Ελένη Σ.

Βαθυκύανος χειμώνας σκεπάζει με λευκό πέπλο τα κλωνάρια, τ' αστέρια γιορτάζουν, το ολόγιομο φεγγάρι, κι ένας άστεγος στη γωνία στο ξέφωτο έπαψε να κρυώνει. Εγκλωβισμένοι σ' ένα θερμοκήπιο, αποστειρωμένοι. Προτιμούμε να ζούμε σ' ένα φυλάκιο οπλισμένοι. Ελευθερία δηλώνει ο χαρταετός, που στέκει στην άκρη του θόλου. Ελένη Σ.

Η μνήμη προστάζει ν' απαρνηθώ τις ρίζες. Σωστό δεν είναι. Γυρίζω σελίδα αμετανόητη, αναζητώντας αιτία να υπάρχω. Ανίσχυρη σκιά, ο δροσερός αέρας, ανακουφιστικός μάταιος ο φόβος και ο πόνος της αγωνίας. Η υπομονή εξαντλείται. Ο χρόνος στιγματίζει <<το είναι>> μου! Ελένη Σ.

Το φως φωνάζει με τον κεραυνό. Να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν; Ένα το ονομάζω. Η έξοδος κινδύνου αμπαρωμένη γιατί εγώ αποφεύγω τη διέξοδο. Μαθημένη στα αδιέξοδα χανόμαστε στο λαβύρινθο. Η απάντηση είναι μέσα μας. Εθελοτυφλούμε από ανάγκη. Ένα το ονομάζω, ανακύκλωση ευτελών υλικών σε τιμή ευκαιρίας. Ελένη Σ.

Να ακολουθείς τους Θεούς σου, μόνο το Δαίμονά σου μην ταράζεις. Σφυριά μου χτυπάει μες τα τοιχώματα του κρανίου μου, όταν θυμώνει. Θρυμματίζει σε πίξελ την όρασή μου με κεραυνούς. Κι όλα αυτά γιατί δεν τον ακούω, ούτε τον βλέπω ενώ είναι πάντα εδώ. Γιατί; Οι Θεοί μου υψώνουν ωκεανούς. Οι Θεοί μου με σπρώχνουν. Παμέλα

Εκεί που τελειώνει ο δρόμος, στην κόψη του σπαθιού κρατιέται αιμάτινος ουρανός. Ο λαιμός του προσφέρεται για τη θυσία. Αλλά είναι στεγνός  από αίμα. Ο ουρανός μου όλο ζωή. Το ξίφος μου οίστρος ζωής, ετοιμοπόλεμος, σε αέναη αναμέτρηση με τη δολιοφθορά του συναφιού τους.  Δήλωσε μια Αμαζόνα κάποτε στην κορυφή των υψωμένων ωκεανών. Οδηγοί ατελεύτητων εκρήξεων υπέρβασης. Ως την τελική αποθέωση. Παμέλα

Ακολούθα τους Θεούς σου, μόνο τον δαίμονά σου μην ταράζεις. Σπινθηροβολούν φως το χειμώνα, τα χνάρια τους στο χιόνι. Το καλοκαίρι, τα κύματα ξεβράζουν τους οιωνούς. Σε γλώσσες απόκρυφες, που έρχονται από άλλους αιώνες. Την άνοιξη οιστρηλατούν τα ρόδα μα κανείς δεν ξέρει από πού έρχεται η ευωδία τους. Παμέλα

Εκεί που τελειώνει ο δρόμος στην κόψη του σπαθιού κρατιέται ο αιμάτινος ουρανός. Το νήμα το μεταξένιο του τερματισμού κομματιάστηκε πριν τερματίσω. Μαεστρία αστραπής και κεραυνού ρήμαξε τη σιωπή ενοχλητικά σαν εμφύλια συντριβή. Ακούς, δεν ακούς; Βλέπεις την τέφρα και φοβάσαι μη σκονιστείς. Βεβήλωσες το προπύργιο κάθε ελπιδοφόρας προσευχής, ισοπεδώνοντάς την. Ελένη Σ.

Ωρίωνα. Σε ψηλαφίζω. Σε χιονισμένη Φυλακή. Υπομένω Τραμπαλίζομαι. Σε συνεχή ροή. Παροδικών Οραμάτων Ξαπλώνω Νηφάλια Μέσα σε λέμβους Καλειδοσκοπίων Ιριδίζοντων θαλασσών Ηφαιστείων ζωηρών έφτασα στη Δύση μου. Γονηπετής στον βωμό του Αέρα! Παμέλα

Ανέμιζες τα καστανά σου μαλλιά. Βούρκωνες σε κάθε έξοδο. Γιατί; Διαδρομές στην μνήμη. Έξοδο σαν των Εβραίων, διάλεξες. Ζητώντας μια προσευχή για το τέλος. Ήταν για σένα θέμα τιμής. Θεωρίες χωρίς υπόσταση, απόφευγες, Ιθάκη αναζητούσες. Κάλυκες γύρω, από θέση βολής. Λάθοι....λάθοι, στιγμών ατέρμονων. Μάτια θλιμμένα και από τον κόσμο,  πλέον ξεχασμένα. Νιότη, που πέρασε μέσα από τη φωτιά. Ξετσίπωτη, μποέμισσα αγαπημένη μου ποιήτρια.....'Ομως έζησες.....όσο έζησες και έτσι έζησα και εγώ. Πήρες μαζί σου το τίποτα; αναρωτιέμαι ακόμα γιατί σε μένα. Ρότα έβαλες για το δικό σου, μοναδικό παράδεισο. Σταμάτησες ποτέ να μη θες παρά μόνο το τίποτα; Τώρα γράφεις απ' τα σύννεφα. Υστερόγραφω: Μου λείπεις και η..... φωτιά σιγοσβήνει και για μένα! Χωρίς πολλά πολλά, φανφάρες οι γιορτές έφυγες έτσι. Ψωμί, παιδεία.... δεν υπάρχουν χωρίς ελευθερία. Ώρες σε χώρες, χωρίς έξοδο έζησες. Δημήτρης

Αφορισμένος βραχνάς γίνεται διαρκώς πιο επιθετικός. Καθώς ζωντανεύει μια ηδυπάθεια των θνητών, <<καθαγιασμένη>>. Η λοιδορία μιας μεμψιμοιρίας ντροπιαστικής, ξεκάθαρα οδηγεί στην προοδοφοβία. Ραδιουργία σιωπηλά τρομαχτική, γίνεται η υπεροψία ενός φαιδρού χωρατού χωρίς ωφέλεια. --------------------------------------------- Με ωφελιμιστικά ψέμματα χορταίνει η φτώχεια; Πάντα ανάμεσα σε Φαρισσαίους υποβόσκει η τάση στρέβλωσης που ρημάζει τους πάντες ολοκληρωτικά. Σ' έναν ξεροπόταμο νεφέλες μετριοπάθειας χωρίς λιμάνι, καιροφυλακτούν. Από τον ιδρώτα θολώνω, ημιθανής ενώ ζυμώσεις εικονικές δαιμονίζουν γλυκά χωρίς βοή τους αιθέρες. Ελένη

Ήμουν παιδί στην πρύμνη της ζωής. Έκλεβα φως απ' τον Ηλιάτορ και το στρώνα στις αμμουδιές..... Μιαν ανοιξιάτικη μέρα μελισάκι ψάχνοντας για γύρη. Είδα δυο ερωτευμένες πεταλούδες να κεντούν με το πέταγμα τους το αγέρι.... Λες και ήταν χρυσάφι τους έκλεψα τον βίο κλείνοντάς τες μες στην παλάμη μου..... Ήταν ύβρις προς την Άνοιξη και καμιά εξομολόγηση δε θα με συγχώραγε! Παρεξόν αν γινόμουν και γω ένα ματωμένο πετούμενο. Στάθης

Ανάλαφρος βηματισμός γύρω από το δέντρο εγκυμονεί τον ζωοδότη Ήλιο θαλερά σαν ικρίωμα καλαίσθητο, λαμπιρίζοντας με ματαιοδοξία στη νίκη του ξορκίζοντας τον ομφαλό των πετραδιών. Κροταλίζει στην σιγαλιά το τρυφερό φιδάκι, χαρίζοντας ψίχουλα Ωροσκόπων..... Τι ομορφιά! Στάθης

Ωάριο που ψηφίζει τις χαμένες, φρούδες υπεραξίες. Ταυτισμένο, σαστισμένο ρε, πούστη μου. Ομαλότητα ξασμένη με νευρικότητα. Μαλάματα λυμένοντας κακόβουλα την Ιθάκη. Θαρρείς ηλίθιοι ζητωκραβγάζουν στην εποχή μας με δηθενιές, γαμώντας με βδελύγματα την αγάπη. Στάθης

Ο θυμός με ένα χαστούκι μας καταβαράθρωσε, νιώθω σαν επιβάτης στην ράχη ενός ανεμοστρόβιλου. Ανήμπορος στη δινή του χάους. Δάκρυα χαράς, ίχνος ανημποριάς μες στο σκοτάδι της απόγνωσης σώθηκε η ευτυχία πριν ανασάνω. Ελένη     Αμαλία

Πίναμε άφθονα τσιγάρα στα κρυφά. Κρυμμένοι από τον ήλιο, μέσα στο δράμα της ζωής. Στο κρυφό, το σκοτεινό υπόγειο. Τα παραμύθια μας φόβιζαν. Όταν μας τα διηγιόταν η γιαγιά. Δεν αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ, Γιατί; Δημήτρης   Στυλιανός

Χαρά σαν λάμψη λεπιδόπτερης ψυχής, ξεπηδά σαν πηγή από το στόμα της φωτιάς Δρυμής χείμαρος παρασέρνει την απαντοχή της ζήσης Κάτι ουρλιάζει στα μάτια του πυρετού και ίπταμαι μαζί με τους εξορισμένους Στάθης       Παμέλα

Ομαδα ποιησης σαν σε κατασταση κυησης Ειμαστε μια παρεα με ουσια ιπταμενοι  πανω  στην αχερουσια Σας ευχαριστω για οτι ειστε  ποιητες, σαν πειρατες, μποεμ αγορια και κοριτσια ποτε την υπαρξη σας μην αποποιηθειτε. Σταθης. 

Μέσα στο χάος του Γαλαξία, τα όνειρα μας είναι μοναδικά, ζούμε με του ήλιου την ανάσα, που σε μας δίνει η ζωή. Εσύ εκεί και εγώ εδώ. Μαζί όμως σε μια γη, που είναι τόσο στρογγυλή όσο και οι κύκλοι της αγάπης. Δημήτρης

Όχι δε βρίσκεσαι στη γη, δε σε άγγιξε η φθορά σου έκλεισε ο άγγελος τα μάτια και ξεκίνησες για την μεγάλη ώρα πάνω από τις αρχαίες θάλασσες που κατοικούσαν οι Θεοί πάνω από τις χλωροπράσινες θυμήσεις των παιδικών σου χρόνων. Αμαλία Κ.

Μια κουκίδα στο χάρτη, δε γεμίζει την ύπαρξή μας. Μια αβίωτη ζωή προσφέρεται για ανάγνωση. Κοντοστέκομαι, απορώ  πόσες ζωές ακόμα θα χρειαστούν να καλύψω το κενό της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης. Ελένη Σ.

Αφόρητη πλήξη. Ενώ η άνοιξη βρίσκεται στο απόγειό της, το σκοτεινό έναστρο στερέωμα συναγωνίζεται το παραδείσιο αβυσσαλέο κενό. Φιλονικία ενδόμυχα αψιμαχία ειρηνική. Δίχως επίλεκτο έθνος. Δίχως επίλεκτο Ηγέτη υποσχόμενο σωτήρια χειραφέτηση. Με διαθέσεις αιμοβόρες όμως, που προκαλούν δέος. Ελένη Σ.

Από τον κανονικό δρόμο για το Απαγορευμένο Βασίλειο των Ληστών. Η αυθεντία του λάθους και τις αταξίας καπνίζει χόρτα στη ράχη του εξημερωμένου ελέφαντα και έχει φανάρια στη πρύμνη. Στυλιανός

Έχω συντροφιά ένα λωτό για να ξεχνώ τον πόνο σ' αυτήν την περίεργη ζωή, που αναλογεί στον καθένα. Είμαστε δέντρα βαθειά δοσμένα στις μαινάδες....! Όταν όλα γίνουν στάχτη και τα νερά σκεπάζουν τα πάντα. Θα σκορπίσουμε σαν σπονδή που θα αρπάζει ο αγέρας των νεκρών αιώνων! Όταν ο χρόνος θα μείνει ακίνητος! Στάθης

Εφεδρικές ηδονές σαν μεταφυσική ανάκριση του τίποτα, ο τέλειος δισταγμός στον αέναο χρόνο με κλωτσά στο άπειρο  σαν ακυβέρνητο πάλσαρ σε τροχιά  ελλειπτική της ζωής, που είναι έτοιμη να ξαναρχίσει. Στάθης

Έλα κοντά μου και αγκάλιασε  τις στάχτες μου να τις ξαναπυρώσεις. Δεν ξέρω ποια είναι, ξέρω μόνο ότι είσαι σιμά μου... με ολοκλήρωσες σαν το στρογγυλό  σύμπαν και όταν ο ουρανός στάζει αίμα, ξαναγεννιέμαι. Στάθης

Αποχωρώ, απ' την ανάκριση των αιώνων με την δεχτική διάθεση του φόβου. Χρόνια παλεύω την πραγματικότητα, που τώρα είναι ανεξάρτητη από τα όνειρά μου. Άποψη κι εγώ. Ένας! Δημήτρης