ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ "ΛΩΤΟΣ"

Οι σκιές ζωντανεύουν, συνοδοιπόροι εχθρικοί, ένα αόρατο είδωλο η συνείδηση, πολεμά ασταμάτητα, δίχως ανακωχή. Θυμήσου είναι ο φόβος που τρυπά τα σωθικά τη νύχτα. Στριφογυρίζει η σκέψη μήπως η απόγνωση δε συμφιλιωθεί με τη λογική. Μια στιγμή, συνέρχομαι, η ελπίδα φροντίδα ν' αποδώσει. Παράλογο θα πεις ν' αποζητάς εσωτερική γαλήνη; προσδοκώντας λευαστικά τη συντριβή της εύθραυστης ευαισθησίας μου; μ' απαρνήθηκες. Μόνη απέναντι στις σκληροτράχηλες συνθήκες, σαν κύμα φουρτουνιασμένης τρικυμίας χτυπιέμαι στα βράχια τ' απόκρυμνα, παραδίνομαι επιπλέοντας στην αφάνεια της ανυπαρξίας Η ησυχία τρυπάει τα αφτιά, φλυαρεί ακατάπαυστα σαν πένθιμη ακολουθία, ο άνεμος κλωθογυρίζει το μυαλό βασανιστικά, ακρωτηριάζοντάς το. Θόρυβος ενοχλητικός διαταράσσει τη νηνεμία υπενθυμίζοντας ότι είμαι ζωντανή. Ε.Σ.

Ηθοποιοί ξεδοντιάρηδες έχοντας υποστεί λοβοτομή, ψελλίζουν λέξεις, κρυφές περιμένοντας το τρένο της μεγάλης λήθης, ψηλαφίζοντας το σώμα του Θανάτου, ξέροντας πως δεν υπάρχουν πια θεατές, μα μόνο τοτέμ......... Ε.Κ.

Στάχια σε έρημη εκκλησιά!!! θάλασσα μου ξαστεριά με ταβάνι ουρανό. Μας δίκασαν για γρόσια φλουριά. Άσπρο χιόνι πούλησαν για αηδόνι και τον κούκο κρεμάνε.... Τις νύχτες μεγαλώνουν οι Τσέτες, οι Φράγκοι, οι Βενετσιάνοι οι κουρσάροι. Από την Τροία στο Αιγαίο, σε μια έρημη εκκλησιά, ο Θεόδοτος ζωγράφισε με αίμα το Χριστό. Σταυρουδάκι μου χρυσό. Στυλιανός

Ασαφής ο πόλεμος εντός μου. Το ψεύδος τραγουδάει με τη φωνή μου στο φτερό του καρχαρία. Απειλητική κορδέλα η ανθρωπότητα, βαμμένη αίμα σε λαιμό αθώας κόμπρας, του ζωικού βασιλείου, που χορεύει.                                   Απέναντί μου.                                   Πίσω μου.                                   Δίπλα μου.                                   Εντός μου,                                   Παντού. Είναιη ισόβια συνοδοιπόρος μου. Εγώ! Η ίδια..... Παμέλα Τ.

Η λογική μου λέει φύγε, η καρδιά μου λέει μείνε...... Το απτό μου λέει δρόμο Το συναίσθημα εδώ στον πόνο... Το μυαλό θέλει να ξεγλιστρίσει, μια το συνήθειο δε λέει να το αφήσει.... Το θέσφατο με σέβεται πολύ, μα το υπόβαθρο θέλει να με καταπιεί. Γιάννης Μάκαρης

Άσε με να φύγω.....Σε παρακαλώ Πού θα πάς; Η αποδοχή του όποιου θέματος να ορίζει το μυαλό και η καρδιά καλά θα κάνει να συναινέσει. Μη ραγίσει η καρδιά και αντέξει..... λίγο! λίγο, τόσο λίγο. Βάλε το μυαλό σου να ορίσει την καρδιά. Άσε την καρδιά να ηγηθεί, Ελένη. Βρε  ξέρει το γιατί. Βάλε το μυαλό να βρεις το πώς! Πώς θα έχεις καρδιά και μυαλό μαζί. Στυλιανός

   Πίδακας αίματος    αιμορραγεί αιώνια    για το ανθρώπινο    έρεβος    Μυαλά εκτελεσμένα    στη σειρά,  πωλούνται    Σάββατο    Στο βιβλίο του Θεού    περισσεύει μια στίξη   Ε.Κ.

Το τελευταίο να είναι το επόμενο που ακολουθεί. Αυτή η καρδιά που με τυλίγει με την ζεστασιά του, έγινε μια μουσική που δεν ακούγεται. Ακούγεται την είδα να φεύγει μέσα στο σκοτάδι. Στο σκοτάδι, εξερευνώ την καρδιά, το εκμηδενισμένο, το λιωμένο σαν κερί. Στο σκοτάδι το είδα να φυρένει, να χάνεται μέσα στο σκοτάδι. Το στάχυ και οκάθε χτύπος της καρδιάς μου να πελεκάει το φως. Το φως δυνατό σαν να στέκεται σαν άγαλμα του έρωτα. Ανάμεσα στα μάτια μου και τα δικά σου, μια νοσταλγία σαν πέπλο. Σαν πέπλο πλεγμένο με την ηδονή του ζωντανού κόσμου. Αμαλία Κ.

Από το ανοιχτό παράθυρο φουριόζος πέρασε ο θόρυβος από την κραυγή της μάνας που κλαίει για το χαμό του παιδιού. Έκρηξη, πόνος κάτω από το πετσί της Αμαλία Κ.

 Να είσαι επιρρεπής.  Να περνάει η ήττα της σιωπής που μεταφέρει.  Και η σκέψη τρέχει σε νεροπηγές.   Αμαλία Κ. 

  Το παράπονο είναι να σε πιάνει τρόμος σ' ένα ανθρώπινο σώμα   που οι δυνάμεις του το εγκαταλείπουν.   Την ανάμνηση των αναμνήσεων, τη νοσταλγία.   Δε μπορεί να βυθιστεί στο θάνατο και να μπορεί να ζει   και να μη συνεχίσει να υπάρχει.   Θέλει να είναι άτρωτος σαν την παραβολή του Ηράκλειτου,   να είναι διαρκής και ασήμαντος.    Αμαλία Κ.

Φέγγει ο κατοπτρισμός του αναμμένου πυρσού στις μαυριδερές κόρες των ματιών. Αν εστιάσεις μαγνητίζεσαι. Στον απύθμενο βυθό εξορκίζω τον απαίδευτο σκοταδισμό της αβύσσου. Ε.Σ.

Με ατελέσφορη πλησμονή καρτερούσα το απαλό άγγιγμά του Το κέλευσμα του χρόνου πληρώθηκε κι ακόμα τίποτα Το αποτύπωμα ανεξίτηλο χαράχτηκε στην παλάμη. Οι γραμμές του περπωμένου παράλληλες χαράχτηκαν ματώνοντας την καρδιά. Ε.Σ.

Χριστούγεννα, βαρυχειμωνιά, ικανοποίηση, ένα τζάκι αναμμένο, ολοκλήρωση ενός χρόνου, προσδίδει ελπίδα για ό, τι ακολουθήσει, θαλπωρή, ενστικτώδης μελαγχολία, Αφετηρία, ξεκίνημα, στοχασμός Η συνείδηση είναι αντίληψη Η μνήμη στο χρόνο γίνεται βάρος Ε.Σ.

Η ζωή μου δεν είναι μονάχα ένα δημόσιο φαινόμενο. Είναι ταυτόχρονα μια μοναχική περιπέτεια. Είναι απρόβλεπτες εκστάσεις μιας μοναχικής ψυχής. Είναι ο ήχος αυτών που δε λέγονται με τα λόγια, παρά μόνο με τη χροιά της φωνής. Παμέλα

Εσύ.....Εσένα! Εσένα δε μπόρεσα να φτάσω. Εσύ, εσύ μου φεύγεις κάθε στιγμή. Εσένα έχασα εσένα και βρήκα εμένα. Ευτυχώς, βρήκα εμένα, ατελώς. Στυλιανός

 Ξερά και ζαρωμένα, σα ξωμάχου χέρια! Πολύ μεγάλες οι παλάμες για τόσο δα κορμί Δυνατοί αντίχειρες, καλή λάβη! Είναι ευαίσθητα και τρυφερά τα χέρια και κάνουν χάδια θεϊκά Το χάδι σου.......ανθρώπινα θεϊκό! Σ'αγαπώ. Στυλιανός

Κουρασμένος, γέρνοντας δίπλα στο άτι του. Υμνώντας με τη λύρα το ταξίδι. Ιδιαίτερα τώρα που χάραζε η αυγή. Ηλιάτορας χρύσωνε τα εφηβικά μαλλιά. Απέριττος με μιαν αγάπη στην καρδιά. Αγάπη για το άγνωστο και τα κρυφά μυστικά της ζωής. Σιμά ήταν ο θάνατος μα σιμά και η αθανασία. Σ.Κ.

Μπήκε στη γέφυρα. Ήταν πλασμένος για δράση. Η ανάσα του υπαγόρευε ένα μελαγχολικό κείμενο του ποιητή Νασάρ. Παμέλα Τ.

Θυμάμαι που τράκαρα με το φως. Θυμάμαι την αχνή μυρωδιά της άνοιξης. Θυμάμαι τις λευκές νύχτες. Θυμάμαι πώς ο χρόνος κοκάλωσε. Θυμάμαι το κάλεσμα της θάλασσας. Θυμάμαι το μύθο του Προμηθέα. Θυμάμαι την αρχή του λαβυρίνθου. Σ. Κ.

Θυμάμαι που η γη σείστηκε κάτω από τα πόδια μου. Θυμάμαι που ράγισε η ψυχή μου σαν κρύσταλλο. Θυμάμαι το αγκάθι που τρύπησε το δάχτυλό μου. Θυμάμαι τα σοκάκια που σεργιανήσαμε χέρι με χέρι. Θυμάμαι τις κορυφές τις απόκρημνες που θέλησα να κατακτήσω. Θυμάμαι τη λιτή επιφάνεια της λίμνης, την παγωμένη. Θυμάμαι ό,τι δεν ξέχασα και ξέχασα ό,τι θυμόμουν. Ελένη Σ.

Κάποτε είχα ένα όνειρο. Ήταν εύθραυστο σαν πορσελάνινη κούκλα. Φορούσε σομόν φόρεμα εποχής. Την είχα ονομάσει Ιουλία Αυγερινή. Την τοποθέτησα μια μέρα στην άκρη του γκρεμού. Έπεσε κι έσπασε το πρόσωπό της. Και το ένα της χέρι. Θα μπορούσε να κάνει μονόχερες αγκαλιές αν δεν τη διέλυα σε χιλιάδες κομμάτια, χτυπώντας τη με μανία στο πάτωμα. Παμέλα Τ.

Κανένας σαρκασμός. Καθόλου νωχέλεια. Εκρήξεις ξεσπούν διαδοχικά, ενδόμυχα. Ίχνος αμφιταλάντευσης. Παράλογη αποφασιστικότητα. Το βλέμμα μούσκεψε, χάνοντας τη μάσκα της αυτοπεποίθησης. Τρομοκρατημένη γαντζώνομαι όπου βρω. Βογκάω με τρόπο φριχτό. Στο τέλος ένας βαθύς αναστεναγμός, χωρίς δισταγμό. Χωρίς το βουητό του πολέμου, γίναμε μέρος μιας υπερβολικά φυσικής γαλήνης, όπου όλα έχουν συμβεί. Ελένη Σ.

Θυμάμαι το κυπαρίσσι που μεγάλωνε στην κορυφή του κρανίου μου. Θυμάμαι το φοβερό άνεμο που το ξερίζωσε. ΠΑΜΕΛΑ.

Στα καινά του κενού σε μια προσπάθεια μιας παλιάς ζωής. Μιας ζωής που θα βρεί τα κομμάτια της στις ρούγες και στους βοθρόλακους του μυαλού.. Του μυαλού ενός τρελού... Ενα λιβάδι και μια πράσινη ρωγμή . ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

Πλέριος ήλιος ξωτικός σε βουνό εσύ να κοιτάς την απλωταριά και να βλέπεις το τέλος. Μα και την θάλασσα να πιείς δεν θα ξεδιψάσεις απο τους κόκκους τους ιερού φυτου . Οτι και να πιείς. οσο και να πιείς Οτι και να δεις Οτι και να γευτείς.. Οτι και να νιώσεις πάντα θέλεις και κάτι ακόμα. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ.  

Τότε που το λίγο έγινε πολύ και μετά η συνέχεια. Η συνέχεια που συνήθισες και όλα είναι εν τάξει. Εχεις κάνει τρελές επιλογές καταστροφικές . Βάζεις αλλον να πράξει για σένα. Εσύ μόνο να πετάς πέτρες θες! Πέτρες είναι τα λόγια.! μασκαρεμένα λόγια. Πετάς απο την όχθη λόγια και πίσω δεν γυρνάνε. Σκατά! παντού! τρεμώ πως μια μέρα θα είναι παντού... Εχω παγώσει μέχρι το μεδούλι . Σκατά παντού σε ολο το σώμα σκατά. Ετσι μαθαίνω εγω, με το σώμα .Είναι που φοβάμαι να μεγαλώσω; να γεράσω; Το σώμα μου με τις λαβωματιές των νιάτων μου θα αντέξει; Για πόσο; Για τόσο οσο...και αν κάτσει στραβά για πολύ παραπάνω. Τι θα κάνω τότε με τον ναό βεβηλωμένο; Κάθε φορά βλέπω τους επαίτες και σκέφτομαι οτι θα είμαι κάποτε εγω.  Τι βεβαιότητα?! Δεδομένο.! Δεδομένο θεοί μου.! Δεδομένο. ! ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

Helen Frankenthaler – Adirondacks,1992 Mark Rothko

 Το καπρίτσιο Η πόρτα ανοίγει αυτόματα και κλείνει πίσω μου. όλοι κρατιούνται από κάπου ενώ εγώ σερφάρω παίζοντας με τη αδράνεια. Πάντα στους δρόμους και στους σταθμούς αναζητούσα ασυνήθιστα πρόσωπα. Μια ματιά αρκεί και ένα πρόσωπο αποτυπώνεται στο νου και για λίγο το απολαμβάνω. Ύστερα παρατηρώ τις σκέψεις μου. Είναι φευγαλέες   Είναι Επίμονες.  Είτε με βαραίνουν είτε με απογειώνουν. τέλος διαδρομής . Κυλιόμενη κλίμακα  προς το γλυκασμό του ουρανού. Πάντα το βλέμμα μου αναζηταει τον ουρανό από κάποιο αρχέγονο καπρίτσιο. Παμέλα .Τ