Το νυχτέρι του Νοέμβρη Άμλετ σκυφτός και αχνός πίσω από το μωβ παραβάν Μόλις πέφτει η αυλαία τα φώτα με τρομάζουν καλά ήμουνα κρυμμένος στα σοκάκια των λέξεων και στον βάλτο της σκέψης και των λογισμών. Τώρα όλοι μιλανε για έναν πίθηκο με τρόπους παπαγάλου που επαναλαμβάνει : μήπως φταίει αυτό; μήπως φταίει το άλλο; Κούνα το κεφάλι πάνω κάτω και νομίζει ότι είναι η κουκίδα που θα γίνει το σύμπαν. Τι κόπος άσφαιρος που είναι η παράνοια ,εξόν το τις στιγμές που μιλάς με το φως. Να μουνα ο Μέγας , ο αυτοκράτωρ, ο κραταιός, ο ημίθεος και παρολες τις μηχανές που στήνουν οι θεοί και οι θνητοί ,να ήμουν απαστράπτων ,αγαπητός, νομοτελειακή ύπαρξη. Η όλα ή τίποτα μα με σένα σοφέ θάνατε, ένιωσα ένα μέτρο στη ζήση και την αέναη ροπή του τροχού της ύπαρξης , επειδή πίσω από τη λύση βρίσκεται το πρόβλημα και το λάθος. πίσω από το τετελεσμένο, το άχραντο φως του ενός χωρίς κρόσσια , φιοριτούρες και ηλεκτρικά λαμπιόνια, της τυχάρπαστης πορείας μες στo ότι νομίζουμε για εμάς .
Αναρτήσεις
ΧΑΔΙ ΣΑ ΔΕΙΛΙΝΟ Λαιμός λευκός σα γιασεμί με ένα κρύσταλλο ιδρώτα στη βάση παραθύρι στο βυθό της θάλασσας μαλλιά τρέχουν σαν σταχτιά άτια στα σωθικά του νεαρού ποιητή.... ο αλαφροΐσκιωτος βασιλιάς αφήνει από τα δάχτυλα του, τα χελιδόνια να φτερουγίσουν και να αναγγείλουν την άνοιξη σε ένα χαμίνι που κάποτε έδωσε νόημα στη ζωή του ... Το κάστρο έπεσε στα χέρια των μορφωμένων βαρβάρων μα τα καλοκαίρια στο ακρωτήρι βρεγμένο με προσδοκίες . Θα'μαστε εγώ και εσύ ένας φάρος στο περίσσευμα της νιότης του Σ.Κ
ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ τα ψαλίδια κροταλίζουν κόβουν τον αέρα Στριγγλιές ανθίζουν μέσα στη γδαρμένη νύχτα Το πρόσωπο σου ανίκανο να με αναγνωρίσει Βυθισμένο μέσα στο είναι του. Ασάλευτη λίμνη Βαλτωμενη ψυχή Μαύρα νερά Παραπονιούνται ότι δεν έχει χρυσόψαρα . Αθεράπευτες ,άγριες επιθυμίες Ανήμερη Ανήλιαγα Η ώρα σκοντάφτει στο χθες ξανά και ξανά αλύτρωτα. Παμέλα.Τ
"Το μόνο μου όνειρο" Κρυστάλλινα δάχτυλα παίζουν στον αέρα ψυχρόηχη αλκή κάτι που οι κοινές αισθήσεις δεν μπορούν να συλλάβουν ολβιότητα ανείπωτη τα κυανά βάθη του ορίζοντα ο ελαφρύς ύπνος του ουρανου Ήταν εκείνο ,το πρώτο μου όνειρο . το μόνο μου όνειρο. Πατώντας στις ακρώρειες του κόσμου . Μοβ πέτρα ρίχνω στο παρελθόν δεν θα επιστρέψω ποτέ. ελευθερόφρονη πνοή. Παμέλα Τ.
.... Με άδολα μάτια να δω τον άνθρωπο, τις τέλειες αναλογίες Να τις μετρήσω. Να τις μάθω. Να μάθω τον άνθρωπο να μάθω το σώμα . το σώμα μας. Το ιερό. Ο ναός μας. Μνημείο στο χρόνο, μοντέλο εξέλιξης, μνημείο σοφίας, όχι δική μας, μα κάποιος ,κάτι ! κάπου; παροχή το σώμα μας, παροχή άπαξ. Για αυτό να του φέρεστε με σεβασμό. Αν δεν το κάνεις εσύ, μην το ζητάς από άλλον. Οι αναλογίες που ορίζουν την κανονικότητα. Αυτή ορίζει τις αποκλίσεις και οι αποκλίσεις με την ύπαρξη τους επιβεβαιώνουν τον κανόνα.! Εμείς όλοι φτιαγμένοι με σοφία και στην αέναη αναζήτηση της αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα που μας κάνει όλους ίσους... Μα διαφορετικούς... ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ