Μίλησα στα δέντρα για τη ζωή και τα φύλλα τους έκλαψαν Μίλησα στο χώμα για το θάνατο και έδιωξε τα μυρμήγκια να ξαπλώσω. Μύρισα το άρωμα του ευκαλύπτου και αιωρήθηκα στην Ωκεανία. Μίλησα στον ουρανό και είπε ότι θα περιμένει ως το τέλος του κόσμου. Με πόση φερεγγυότητα! Ποιον άλλο ν’ αγαπήσεις; Ελένη.Σ
Η αρμύρα της ζωής εθιστική, όμως εμείς σκεπτόμαστε το τέλος. Ίσως γιατί η άνοιξη είναι εφήμερη. Ίσως γιατί ο χρόνος είναι αναλώσιμος. Σαν κύμα που έγλειψε την άμμο και χάθηκαν τα αποτυπώματα. Το μόνο που θυμίζει πια εμένα είναι η σκόνη του ανέμου. Ελένη.Σ