Η μοναξιά της πολιτείας

Περπατώ και βλέπω την μοναξιά
της πολιτείας.
Περπατώ και βλέπω πλάσματα,
που ξέχασαν ότι έχουν πεθάνει.
Περπατώ και βλέπω τις απεγνωσμένες
κραυγές των γιασεμιών που κρέμονται
από τα μπαλκόνια.
Περπατώ και βλέπω με τα μάτια του τυφλού.
Περπατώ και βλέπω ξεπεσμένες θεότητες,
που κάνουν πιάτσα.
Περπατώ και βλέπω την γειτονιά, που
κρύβω μέσα μου.
Περπατώ και βλέπω αδηφάγες σάρκες, που
γλύφονται αναμεταξύ τους.
Περπατώ και βλέπω υπαλλήλους με την αγωνία
της σύνταξης στα πρόσωπά τους.
Περπατώ και βλέπω ένα μαραμένο παιδί,
να δίνει στους διψασμένους την στερνή του
φωτοχυσία.

Στάθης Κλείτσας