Ένας εσωτερικός διάλογος

Αγναντεύοντας τον κυμματισμό της θάλασσας,
ανοίγω ένα διάλογο με τη ζωή,
που μου χαρίστηκε.

-Ευχαριστώ τη ζωή, που μου επέτρεψε
να μυρίζω την αλμύρα του θαλασσινού
νερού, ακόμα και τη δυσοσμία του πετρελαίου.

-Παρακαλώ! Υποχρέωσή μου.

-Ευχαριστώ τη μοίρα, γιατί ξέφυγα από
τους δαίμονές μου.

-Παρακαλώ! Όμως οι ενοχές, που σε
κυριεύουν, θα συνεχίσουν να σε ακολουθούν.
Εσύ έχεις την ευθύνη να τις ημερεύεις.

-Ευχαριστώ, που με εμπιστεύτηκες σαν τυφλός,
χωρίς να με θεωρείς ανίκανη.

-Παρακαλώ! Τι άλλο μπορώ να κάνω για σένα;

-Ευχαριστώ που ρωτάς. Θα ήθελα να νιώθω τη σκιά
της μητέρας μου συνεχώς.

-Παρακαλώ, το μόνο εύκολο!

Ελένη Σ.