Στην πρύμνη της ζωής

Ήμουν παιδί
στην πρύμνη της ζωής.
Έκλεβα φως απ' τον
Ηλιάτορ και το στρώνα
στις αμμουδιές.....

Μιαν ανοιξιάτικη μέρα
μελισάκι ψάχνοντας
για γύρη.
Είδα δυο ερωτευμένες
πεταλούδες
να κεντούν με το πέταγμα
τους το αγέρι....
Λες και ήταν χρυσάφι
τους έκλεψα τον βίο
κλείνοντάς τες μες στην
παλάμη μου.....

Ήταν ύβρις προς την Άνοιξη
και καμιά εξομολόγηση δε θα
με συγχώραγε!

Παρεξόν αν γινόμουν και γω
ένα ματωμένο πετούμενο.

Στάθης