Οι παγωμένες καρδιές του Λονδίνου

Προσγειώθηκα στο Λονδίνο χωρίς αλεξίπτωτο,
σε ένα σπίτι με γνωστούς και αγνώστους.
Δεν φοβήθηκα αν και θα 'πρεπε, γιατί δεν ξέρω.
Το νερό που μου πρόσφεραν δεν μου άρεσε.
Ήταν όπως και το ποτήρι κρύο για την εποχή,
σαν τις καρδιές τους, που στην αρχή λόγω
του ενθουσιασμού με άφησε αδιάφορο.
Αυτό το κατάλαβα πολύ αργότερα, αλλά έμαθα
πολλά όπως και πολλά ξέχασα,
γιατί το μυαλό μου, ξέρει να σβήνει,
σαν την τηλεόραση ή αλλάζει τις εικόνες.

Έκανα πολλούς φίλους, που ερχόντουσαν
και φεύγουν από την ζωή μου και τους
θυμάμαι όταν αναπολώ τις σχολές και
τα πανεπιστήμια, που πέρασα αλλά δεν έμεινα
και πολύ γιατί απλά δεν είχα υπομονή ή επιμονή.
Ένας από αυτούς έμοιαζε με καρχαρία με όλες τις
ξεχωριστές ιδιότητες του.
Δεν χόρταινε  τη ζωή και του χωρούσε ο τόπος.
Εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν από τον τόπο
του εγκλήματος που για μας ήταν η κεντρική πλατεία
και μετά τον καφέ μαι διηγιόταν τις ιστορίες του
και γελούσαμε.

Δημήτρης