Κάτι εύθραυστο που χρειάζεται τη φροντίδα μου!

Κάποτε είχα ένα όνειρο.
Ήταν εύθραυστο σαν πορσελάνινη κούκλα.
Φορούσε σομόν φόρεμα εποχής.
Την είχα ονομάσει Ιουλία Αυγερινή.
Την τοποθέτησα μια μέρα στην άκρη του γκρεμού.
Έπεσε κι έσπασε το πρόσωπό της.
Και το ένα της χέρι.
Θα μπορούσε να κάνει μονόχερες αγκαλιές
αν δεν τη διέλυα σε χιλιάδες κομμάτια,
χτυπώντας τη με μανία στο πάτωμα.

Παμέλα Τ.