Το αόρατο -Το παράπονο - Σιωπή

Οι σκιές ζωντανεύουν, συνοδοιπόροι εχθρικοί,
ένα αόρατο είδωλο η συνείδηση,
πολεμά ασταμάτητα, δίχως ανακωχή.
Θυμήσου είναι ο φόβος που τρυπά τα σωθικά τη νύχτα.
Στριφογυρίζει η σκέψη μήπως η απόγνωση
δε συμφιλιωθεί με τη λογική.
Μια στιγμή, συνέρχομαι, η ελπίδα φροντίδα ν' αποδώσει.

Παράλογο θα πεις ν' αποζητάς εσωτερική γαλήνη;
προσδοκώντας λευαστικά τη συντριβή της εύθραυστης ευαισθησίας μου;
μ' απαρνήθηκες.
Μόνη απέναντι στις σκληροτράχηλες συνθήκες,
σαν κύμα φουρτουνιασμένης τρικυμίας χτυπιέμαι στα βράχια
τ' απόκρυμνα, παραδίνομαι
επιπλέοντας στην αφάνεια της ανυπαρξίας

Η ησυχία τρυπάει τα αφτιά, φλυαρεί ακατάπαυστα
σαν πένθιμη ακολουθία,
ο άνεμος κλωθογυρίζει το μυαλό βασανιστικά, ακρωτηριάζοντάς το.
Θόρυβος ενοχλητικός διαταράσσει τη νηνεμία
υπενθυμίζοντας ότι είμαι ζωντανή.

Ε.Σ.