Το καπρίτσιο
Η πόρτα ανοίγει αυτόματα και κλείνει πίσω
μου.
όλοι κρατιούνται από κάπου ενώ εγώ σερφάρω
παίζοντας με τη αδράνεια.
Πάντα στους δρόμους και στους σταθμούς
αναζητούσα ασυνήθιστα πρόσωπα.
Μια ματιά αρκεί και ένα πρόσωπο αποτυπώνεται
στο νου και για λίγο το απολαμβάνω.
Ύστερα παρατηρώ τις σκέψεις μου.
Είναι φευγαλέες
Είναι Επίμονες.
Είτε με βαραίνουν είτε με απογειώνουν.
τέλος διαδρομής .
Κυλιόμενη κλίμακα προς το γλυκασμό
του ουρανού.
Πάντα το βλέμμα μου αναζηταει τον ουρανό
από κάποιο αρχέγονο καπρίτσιο.
Παμέλα .Τ
