Το νυχτέρι του Νοέμβρη
Άμλετ σκυφτός και αχνός
πίσω από το μωβ παραβάν
Μόλις πέφτει η αυλαία τα φώτα
με τρομάζουν
καλά ήμουνα κρυμμένος στα σοκάκια
των λέξεων και στον βάλτο της σκέψης και των λογισμών.
Τώρα όλοι μιλανε για έναν πίθηκο
με τρόπους παπαγάλου που επαναλαμβάνει
: μήπως φταίει αυτό; μήπως φταίει το άλλο;
Κούνα το κεφάλι πάνω κάτω και νομίζει
ότι είναι η κουκίδα που θα γίνει το σύμπαν.
Τι κόπος άσφαιρος που είναι η παράνοια
,εξόν το τις στιγμές που μιλάς με το φως.
Να μουνα ο Μέγας , ο αυτοκράτωρ,
ο κραταιός, ο ημίθεος και παρολες τις μηχανές που στήνουν οι θεοί και οι θνητοί
,να ήμουν απαστράπτων ,αγαπητός, νομοτελειακή ύπαρξη.
Η όλα ή τίποτα μα με σένα σοφέ θάνατε,
ένιωσα ένα μέτρο στη ζήση και την αέναη ροπή του τροχού της ύπαρξης , επειδή πίσω
από τη λύση βρίσκεται το πρόβλημα και το λάθος. πίσω από το τετελεσμένο, το άχραντο
φως του ενός χωρίς κρόσσια , φιοριτούρες και ηλεκτρικά λαμπιόνια, της τυχάρπαστης
πορείας μες στo ότι νομίζουμε για εμάς . φεύγω....
που είναι οι πρόποδες της ευτυχίας;
πόσοι αναρριχηθήκαν πάνω τους;
σερνόμαστε ασφυκτιώντας από τον
ομφάλιο λώρο που είναι σε θηλιά στον λαιμό φτεροκοπούμε σα νεογνά στο σημείο
μηδέν.
χτύπα με κεραυνέ να πάρει ανάσα
το μηχάνημα να δούμε πόσοι θα μείνουμε ...
Το σθένος δε παίζει ρόλο
μονό η αγάπη και ας είναι και λαθεμένη
και ατελής...
Είθε....
Νιώθω σαν υποψία αίτησης
καταλαβαίνω όπως καταλαβαίνει
μια πλαστική σακούλα πριν ανακυκλωθεί
πονώ επειδή στη ψυχή μου έριξαν
χημικά αέρια.
Δεν ξέρω αν είμαι δυστυχισμένος
απλά έχω χάσει εδω και καιρό το πρωτόκολλο της ευτυχίας
Θα με πείτε βλακόμουτρο επειδή
δεν έχω σχέδια για το μέλλον...
Απλά κάθε πρωί ανατέλλει ένα όνειρο
φωτιά, μα μόλις το κοιτάξω αφανίζομαι.
Πηγή στα κρυφά της πλαγιάς, τινάζει
το φανερό μήνυμα της άδολης κατανόησης χωρίς να καταχωρείται στα θαύματα αλλά
επειδή έτσι όμορφη και αφτιασίδωτη ρέει η παγκόσμια βούληση της αγάπης, όσοι αρουραίοι
και όσες οχιές την αποστρέφονται και την μειώνουν, μέσα στο φινάλε η ζωοδότρια πηγή
της αγάπης κρυμμένη σοφά μα και πασιφανής μπροστά μας, πρόσωπο με πρόσωπο
μας δίνεται απρόσμενα και όταν όλα τα ανθρώπινα καλύβια τα τυλίξει το νερό και
οι τάφοι γίνουν ανάμνηση θα μας θυμίζει πως όλα ή τίποτα!
Σ.Κ
