ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ "ΛΩΤΟΣ"

Το κουτί της Πανδώρας ξεχείλισε από ψέμματα λιποτακτών μικρόψυχων, στέρεψαν τα δάκρυα, έλαμψε η αλήθεια. Πόση μονοτονία συμφιλίωσης αποποιημένης; έριδες εφευρίσκονται ν' αλατοπιπερώσουν τη μαλθακή ευημερία. Σαν αποστάτης ξεγλιστρώ ασυνείδητα προτού απορροφηθώ, από τη σαγήνη της εξουσιαστικής μανίας, προτού συνυπεύθυνη βρεθώ στην αμαυρωτική ακολουθία κάποιου ισοπεδωτικού πολέμου εναντίον του εαυτού μου του ίδιου Άλλα λόγια ειπώθηκαν διαφορετικές πράξεις πιστώθηκαν ασυνέπεια υποσχέσεων μιαρών, ανυπόστατων! Ε.Σ.

Από το σκοτάδι στο φως, ξανά στο σκοτάδι, του φωτός αυτή τη μέρα, τώρα. Τίποτα να δω! Κάτι να νιώσω!  Άγιος, ιερός, ισορροπιστής. Ακροβάτης του καινού. Μάνα του ουρανού επί της γης. Στυλιανός

 Ρούχο δικό, ρούχο ζεστό. Καπλάνι ορεινό επενδύτη θαλασσινό και παλτό αστικό. Με κουρέλια ωδικά σε κομμάτι γης ζεις, ιερής γης. Γλυκιά η ουσία της ζωής. Πικρή η λύτρωση αυτής. Στυλιανός

Στο κανάλι του έρωτα αν βρεθείς να ξέρεις ότι θα απογειωθείς, κάποια στιγμή! Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων Ο έρωτας είναι εξουσία και η εξουσία είναι μία. Σε εξουσιάζει ο έρωτας πριν καλά, καλά το καταλάβεις..... Σε καταπίνει ολάκερο! Σε κυριαρχεί και σε περικυκλώνει! Έχει ορμή! Έχει πάθος! Έχει μια πείνα να χορτάσει. Έχει μια λύτρωση να φτάσει. Δεν ρωτά ο έρωτας, αιφνιδιάζει! Δεν προσαρμόζει. Τσακίζει. Γι' αυτό είναι ελέφαντας και όπου βρει πατάει (όπως λέει και το τραγούδι). Στυλιανός

Μάσκες- Πρωινά όνειρα Ξέρω κάτι φίλους που την ψάχνουν γι' αλλού. Μα έχτισαν στην άμμο τα πιο απίθανα όνειρα. Κοιτάζουν μες τα μάτια τους κοινούς τους θνητούς. Αυτούς που δεν μπορέσαν, δεν αντέξαν και χάθηκαν. Παιχνίδια της ζωής κοντά στους πόλους της γης. Ο τροχός της τύχης δεν γυρνάει, δεν στέκεται. Μια σκέψη, μια ελπίδα, ένα ταξίδι γι' αλλού. Το καράβι του νότου έχει σαλπάρει , πια χάθηκε. Προσπάθησαν μια νύχτα από τη θλίψη να βγουν, μα είδανε πιο κάτω το φεγγάρι να κρύβεται. Ο φόβος, το σκοτάδι κι η αλήθεια, το φως, να πνίξουν τη νύχτα που ταράζει τα όνειρα. Συλλάβισαν το μήνυμα, νωρίς το πρωί. Δυο λόγια, ένα δάκρυ, τελευταίες κουβέντες τους. Στο σπίτι κι απόψε έχει απλωθεί η σιωπή. Σπασμένα ρολόγια που να δείχνουν μεσάνυχτα... Παμέλα Τ.

Δεν αντέχω άλλο την τυραννία του φωτός. Φανερώνει των δειλών τα ξέφτια. Μέσα μου φλέγεται η δάδα της αυτοκαταστροφής. Ακατανίκητη επιθυμία, να ιππεύσω το σέλας των πόλων ξανά. Οι γιορτές τους. Η καταναγκαστική χαρά. Μπούχτισα. Επωμίζομαι το αρχέγονο φορτίο της έκστασης, γι' ακόμη μια φορά. Το σώμα μου, ίνες ικανοποίησης αντεστραμμένης όψης. I can get more satisfaction! Αλλιώς τι γυρεύω εδώ, σ' αυτό το άθλιο παιχνίδι της ανάλωσης; Τι 'ναι ζωή; Τι μη ζωή; Και τι τ' αναμεσό τους; Δεν ξέρω... Παμέλα Τ.

Κανάλι το στόμα. Ως την επόμενη στροφή. Κοιμάμαι με το θόρυβό του. Σε δωμάτια από λακκούβες. Παμέλα Τ.

Πράσινες πυγολαμπίδες τα μάτια του. Κεντάνε στο λαιμό μου θηλιές. Να κρεμιέμαι πάνω τους. Παμέλα Τ.

Αρχίζω να ενώνω τα κομμάτια. Να συνδέω τις εικόνες. Φαινομενικά άσχετα. Η ασυναρτησία του χάους, που εκλογικεύουμε και του δίνουμε μια μορφή. Και μετά προσπαθούμε να τη διατηρήσουμε. Ό,τι μας μοιάζει έρχεται κοντά μας, σαν από ακατανίκητη έλξη. Ό,τι δεν μας αρέσει το διώχνουμε. Τα κομμάτια του παζλ που διαλέξαμε,  ή μας διάλεξαν επίμονα αυτά, ταιριάζουν όλα σ' ένα κομμάτι. Πολύ σημαντικό κομμάτι. Αυτό συνήθως είναι το άγνωστο κομμάτι. Το κομμάτι που λείπει. Αυτό το κομμάτι λέγεται: "Γιατί"! Όσο κι αν εκλογικεύουμε το χάος, το "Γιατί" θα μας ξεφεύγει πάντα. Σαν ένα ατίθασο άλογο, που καλπάζει από μέσα μας, και μας ωθεί με φόρα στη ζωή. Στα χέρια μας όμως, κρατάμε πάντα το κομμάτι του: "Πώς"! Πώς να αξιοποιήσω τα δεδομένα; Πώς να φτιάξω τη ζωή μου σύμφωνα με τις αξίες και τα γούστα μου; Πώς ν' αντισταθώ στον άνεμο, που ξεριζώνει το δέντρο της αυλής μου; Θα 'ρχεται πάντα αυτός ο άνεμος που σκορπάει τα κομμά

Λένε πως τα σύννεφα φέρνουν τη βροχή. Τα φαινόμενα, λένε επίσης, απατούν. Άρα, η βροχή είναι μια απάτη. Ο ήλιος λάμπει ακόμα. Ένα θαύμα, κρυμμένο. Πόσες φορές δεν στολίστηκα για να μου ρίξεις μια ματιά! Μα εσύ κοιτούσες, με γερασμένα μάτια, τη λάσπη. Παμέλα Τ.

Σ' αγαπώ! Σε μισώ! Πάντα μέσα από σένα ζω... Σε θέλω συνέχεια μέσα στην αγκαλιά μου! Αλλά είναι ώρα να φεύγεις τώρα. Τα ξαναλέμε... Ιερό άγγιγμα. Βέβηλη γλώσσα. Γι' αυτό σταμάτησα να μιλάω... Παμέλα Τ.

Δεν είχε χάσει ούτε μια κίνηση. Θ' ανθίσει μαύρο. Το τραγούδι των λουλουδιών. Είχε επάνω του θεϊκή δύναμη. Γιατί αν εσείς ανακαλύψατε το μυστικό της μαύρης τουλίπας, εκείνη, τη φρόντισε και την έκανε ν' ανθίσει. Παμέλα Τ.

 αγαπώ!Με τα οστέϊνα κείμενα και τις αποστειρωμένες λέξεις που μ' έφεραν εδώ, στο κανάλι της λήθης να βρεθώ! Με τον ύπνο που καλεί σε λήθαργο το λαό στη λακούβα που κατοικώ! Με τον ήχο του άδιόαφορου από το δωμάτιο μέχρι την επόμενη στροφή. Εκεί που στόμα με στόμα κυνηγώ ό,τι στο κόσμο αγαπώ. Με τα οστέϊνα κείμενα και τις αποστειρωμένες λέξεις που μετέφεραν εδώ. Στο καρναβάλι της λήθης να βρεθώ! Εδώ με τον ύπνο να καλεί σε λήθαργο όλο το λαό...... Στη λακούβα που κατοικώ! Εκεί με τον ήχο του αδιάφορου από το δωμάτιο μέχρι την επόμενη στροφή..... Εκεί, που στόμα με στόμα κυνηγώ ό, τι στον κόσμο. Στυλιανός

Το χθες ολοκληρώθηκε, έγινε σημείο του απείρου. Το σήμερα με συγκλόνησε, ο δρόμος στένεψε. Απαγορεύεται να σε συνεπάρει η αγάπη. Ασπίδα με περικεφαλαία και προχώρα. Στο μέλλον ίσως ξαναγεννηθεί η ιστορία, όχι ίσως, σίγουρα. Μαλλιά κουβάρια γίναμε ώσπου βοήθεια στάλθηκε, η οδύσσεια ξετυλίγεται, ο χρόνος περιθωριοποιείται, τα σύνορα της λογικής στενεύουν, όχι στη διάσταση του απείρου. Χθές πέθανα, σήμερα πήρα απόφαση, αύριο θα περιμένω το ροδαλό απέριττο πρόσωπο ν' αγγίξω. Η χρυσή τομή λησμονιέται εσφαλμένα η καρδιά χάνει βάρος, ίπταται η λογική, αιωρείται παραμελημένη η ευαισθησία. Ε.Σ.

Δεν έχει σημασία πιά, γιατί θα γύρναγα σε όλες τις στιγμές από όλες τις στιγμές για όλες τις στιγμές Δε στο κρύβω πεθαίνω σε κάθε επιλογή. Δεν είμαι σίγουρη. Δεν έχει σημασία πιά. Δεν είναι πια στιγμή, είναι πανηγύρι αυτή η πέτρα που όλο βαραίνει. Είναι στην πλάτη μου και με πονάει αλλά είδα τα καλύτερα μυαλά της γεννιάς μας. Υστερικά και κυνηγημένα να πέφτουν στην επόμενη στροφή. Κι ορκίζομαι Στη μόνη παρέα μου, να συνεχίσεις να μου λείπεις, λείπεις, λείπεις. Κλειώ.

Ένας τυφλός μέσα σ' ένα δωμάτιο εξαντλεί κάποιοες καθορισμένες διαδρομές και αγγίζει τους τοίχους που μακραίνουν τα τζάμια στις μεσόπορτες. Αμαλία Κ.

Εύθραυστη η ισορροπία του λόγου. Χωρίς παρεκτροπή, αφτιασίδωτη γλώσσα που ταράζει τη διπλωματία. Χωρίς δισταγμό τσαλακώνομαι χωρίς να ταράξω. Η προνύμφη μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα πολύχρωμη. Το σκοτάδι την αφάνισε, όχι η αποχή, όχι μια παγίδα. Απόσταση, το διηνεκές της ζωής, με ξαφνικό τερματισμό, χωρίς ενδοιασμό, έτσι απλά, στιγμιαία, χωρίς ίχνος βίας.    Ε.Σ.

Εσύ περίμενε......το φώς. Το φώς το επουράνιο το εκ του Πατρός πορευόμενο. Αυτό περίμενε. Περίμενε  τον πατέρα σου να γίνει μπαμπάς. Όχι με ρούμι ούτε με σταφίδες. Μπαμπάς δικός. Δικό σου. Περίμενε. Έχει ψωμί ακόμα για σένα. Θα εκπαιδεύεσαι και θα παιδεύεις για καιρό.                     Ακόμα! Στυλιανός

Η Έμμα κρατώντας μια κόκκινη ομπρέλα ανηφορίζει την Πανεπιστημίου, την ώρα που ακούγεται μέσα από ένα κατάστημα με ρολόγια το αγαπημένο της τραγούδι. Οι στίχοι του μιλάνε για το χρόνο. Η Έμμα δεν θέλει να χάνει τον καιρό της άσκοπα. Ακόμη κι όταν φαινομενικά δεν κάνει τίποτα, η σκέψη της ροκανίζει διαρκώς τον φλοιό της επιφάνειας των εμπειριών της και φτάνει στο ζουμί τους. Είναι όμως και κάποιες στιγμές που όλα φαντάζουν μάταια. Όπου υπάρχει θέλω όμως υπάρχει και ζωή. Κι η Έμμα θέλει να ζήσει. Η ιδέα του θανάτου λειτουργεί στον ψυχισμό της σαν εμβόλιο πάθους. Μπολιάζει με ένταση την απόλαυση των καθημερινών της τελετουργικών κινήσεων. Η ρουτίνα είναι ύπουλο πράγμα. Παρόλο που η Έμμα δοκιμάζει διαρκώς να κάνει διαφορετικά πράγματα και να μη μοιάζει η προηγούμενή της μέρα με την επόμενη, είναι αναπόφευκτο το να αποκτάει κανείς συνήθειες. Η Έμμα βαδίζει αποφασιστικά οσφραινόμενη το ψιλοβρόχι. Τέλος διαδρομής. Άλλη μια έκθεση τέχνης. Τώρα κοιτάζει το γιγάντιο μαύρο πίνακα με τη

Καλοκαιρινή ραστώνη σε αυλή στην Καλλιθέα. Γνώρισα τη θάλασσα μέσα απ' τα μάτια της. Γέμισε άστρα ο ουρανός μόλις την αντίκρισα. Μ' έπιασε απ' το χέρι και μπήκαμε στον ηλεκτρικό για Πειραιά. Σαν να 'μουν πρωτόβγαλτος στρατιώτης του έρωτα. Φτάσαμε στον Πόρο με δικά της βαλάντια. Ήμασταν δυο πεφταστέρια, αγκαλιασμένα σφιχτά. Το κορίτσι, η αφεντιά μου, το άσπρο δώμα, η αμμουδιά και η πνοή της ζήσης. I'm in love! Στάθης

Αγέρας, οργή και η γλύκα της φύσης. Βουνό που στην οργή του θόλου σου το ποτάμι δεν αντιστέκεται με τίποτα. Αμαλία

Ώριμος καρπός σωριασμένος στο χώμα. Έχει κάτι από θάνατο μα κι από λαμπρή αναγέννηση. Πόθος στην απόχρωση πορφύρας. Σώματα γεμάτα από μύρο. Χέρια πλεγμένα σαν σε πάλη. Αχ νεότητα εφήμερη, μα αιώνια όμορφη. Ο στρατηγός εφόνευσε ένα γιασεμί. Μα στο κατόπι το μυαλό του σάλεψε. Κι έγινε σκόνη η καρδιά του, που πάνω της φύτρωσε το παιδί- γιασεμί. Στάθης

...και τρέχω στη μάνα μου με γόνατα γουρλωμένα. Ήλιος είναι, δεν με θέλει πια. Κλειώ

Ο θόρυβος και ο ήχος της πόλης μπορεί να είναι κοινή οχλαγωγία. Μπορεί! Μπορεί και μουσική.    Η σιωπή, φίλη της ησυχίας είναι... Υπάρχουν στιγμές που είναι αβάσταχτα σκληρές σαν λέαινες Είναι φίλες από άλλες φυλλές και εκκωφαντικά δυνατές! Στυλιανός

Έχω ένα παράπονο, παράπονο βαρύ. Βαρύ και βαθύ. Πόλεμο δεν έζησα, μα μήτε και ειρήνη. Μάτια κλειστά και αφτιά σφραγισμένα όλα στα.... δαιμόνια. Που όσο και να ξόρκισα  πάλι μπροστά μου βγήκαν. Σφαλίζω πόρτες και παράθυρα και ο εχθρός μου, εμπρός μου! Πάλι εμπρός μου! Ο εχθρός μου!. Ο Κάποιος. Ο κανένας! Θα πάρει τα πάντα ο κανένας. Θα πάρει τα πάντα και θα μείνω Καθένας. Μόνος και έρημος. Ο Μούλος γιος της τσούλας ιστορίας. Έτσι.  Στυλιανός

Ιδαίον άντρο οροπέδιο, να κοιτάς τα κατσίκια που βοσκάνε και να ακούς στον αέρα τα κουδούνια  και μια Gillera που έρχεται....... είναι και ο δρόμος για το αστεροσκοπείο.  Στα κάγκελα τότε. Πάντα στο σύρμα και  όλα στο σύρμα. Ποτέ στο Μετά! Πάντα...... rock! Στυλιανός

       Τίποτα        Καθρέφτης.        Χάρτες ανοιχτοί        στο δωμάτιο        τα δάκρυα! Παμέλα Τ.

        Σιωπή    Μετά το θρίαμβο.    Στην άκρη του σταθμού.    Ποθητή σιγή των στοχαστών    Θόρυβος    Τραχύ άκουσμα αδιαφορίας    Απότομος ελιγμός μπλόφας.    Η κούραση της πόλης.    Η βιασύνη.     Παμέλα Τ. 

Κάποτε συνήθιζα να προφητεύω τα μελλούμενα μέσα από τη μαγική σφαίρα της διαίσθησης αλλά τώρα αποφεύγω τις οπτασίες. Εξευμενίζω τους κακούς οιωνούς επίμονα, πριν με κυριεύσουν. Κάποτε συνήθιζα να νιώθω παρείσακτη, περιθωριακή, διαθέσιμη, να παρασυρθώ αλλά τώρα μαύρες σκέψεις καραδοκούν κι εγώ λουφάζω σε μια γωνιά να ξεφύγω.    Η έλξη Γεύση γαστρονομικής απόλαυσης, γεύση της ηδονής του μελιού, του αλατιού που δεν μπορείς ν' αποφύγεις. Ηλιοκαμμένα κορμιά σκορπούν τη σαγήνη, χωρίς ίχνος χυδαιότητας, με γνώριμη οικειότητα. Δεύτερη εκδοχή  Η επιθυμία  του απαγορευμένου καρπού που σε απογειώνει, η λησμονιά, που αψηφεί το μηδενισμό της ύπαρξης της σαρκικής. Ελένη Σ

Κάποτε ήμουνα πουλί και με αγαπούσαν πολύ. Κάποτε ήμουνα μικρούλης, ήμουνα και ομορφούλης. Κάποτε σε υπόγεια και σε ταράτσες την έβγαζα... Στα σύρματα και όχι στυα κάγκελα είχα τα μυαλά!  Τώρα....., που με χάνεις, που με βρίσκεις.... στα καφέ της πόλης και σε παραλίες, Εσχάτως! και στα βουνά.  Ναι!Έχω πάρει τα βουνά. Μέσα μου βρήκα την ομορφιά του οροπεδίου με την οπτική του αστεροσκοπείου. Κάποτε τα μισά του χίλια ήταν πεντακόσια κι έφταναν. Έφταναν για όλα. Τώρα ακόμα και όταν είναι πολλά! Δεν είναι αρκετά και.... Μπορεί να είναι αργά για πολλά, αλλά.... Δεν είναι  αργά για όλα. Αντίο μονοκάβαλο με μηχανή Οι κουζίνες πάντα μικρές και χωροταξικά ρηγμένες. Δολιανά, η πλατεία στην εκκλησία και ο κάμπος μπροστά, κάτω η πισίνα. Στυλιανός

                               Κρατιέμαι                                γερά                                απ' τα                                θεμέλια                                της αγάπης.                                                         Μόνη.                                 Τα χέρια μου                                 τυλιγμένα                                 γύρω από μιαν                                 άδεια γλάστρα                                  Σε φαντάζομαι!         Παμέλα Τ.

Κινδυνεύουν οι γέφυρες στην όχθη της καρδιάς  και του ποταμού Από την όχθη της καρδιάς πάνω από τα νερά του ποταμού ρέει το νερό χωρίς σταματημό Ρέει από τα έγκατα της ψυχής πάντα ρε! Στυλιανός