ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ "ΛΩΤΟΣ"

Προσγειώθηκα στο Λονδίνο χωρίς αλεξίπτωτο, σε ένα σπίτι με γνωστούς και αγνώστους. Δεν φοβήθηκα αν και θα 'πρεπε, γιατί δεν ξέρω. Το νερό που μου πρόσφεραν δεν μου άρεσε. Ήταν όπως και το ποτήρι κρύο για την εποχή, σαν τις καρδιές τους, που στην αρχή λόγω του ενθουσιασμού με άφησε αδιάφορο. Αυτό το κατάλαβα πολύ αργότερα, αλλά έμαθα πολλά όπως και πολλά ξέχασα, γιατί το μυαλό μου, ξέρει να σβήνει, σαν την τηλεόραση ή αλλάζει τις εικόνες. Έκανα πολλούς φίλους, που ερχόντουσαν και φεύγουν από την ζωή μου και τους θυμάμαι όταν αναπολώ τις σχολές και τα πανεπιστήμια, που πέρασα αλλά δεν έμεινα και πολύ γιατί απλά δεν είχα υπομονή ή επιμονή. Ένας από αυτούς έμοιαζε με καρχαρία με όλες τις ξεχωριστές ιδιότητες του. Δεν χόρταινε  τη ζωή και του χωρούσε ο τόπος. Εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν από τον τόπο του εγκλήματος που για μας ήταν η κεντρική πλατεία και μετά τον καφέ μαι διηγιόταν τις ιστορίες του και γελούσαμε. Δημήτρης

Σπάγκος ο νους, κοντός κι όλο κόμπους. Μέσα σε μια λίμνη από πιπέρι η καρδιά, αιώνια φαντασιόπληκτη. Ποιος ανακάλυψε ποτέ την τομή του γέλιου και των δακρύων; Σπασμένο το πινέλο απόψε. Λευκές παραμένουν οι σελίδες της ένδοξης απραξίας. Παμέλα

Ξεχειλίζει το ποτήρι μου από σύννεφα αφρό. Είμαι στο χείλος ενός γκρεμού, όπου κλονίστηκα μα δεν έπεσα, παρακολούθησα τον καρχαρία στο βάθος που πεθαίνει, γιατί λιγοστεύει το νερό. Δε θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ. Περιμένω κάποιον να προσγειωθεί μ' ένα αλεξίπτωτο και να μου πει πως με γύρευε παντού. Να κοιτάζουμε μαζί  τον καρχαρία να πεθαίνει. Παμέλα

Η αγωνία της έντασης, του ρυθμού! Και ξαφνικά, η ροή του νερού. Συθέμελη ουτοπική μαλακία. Τι θυσία; Ο ρυθμός της αγωνίας της ξαφνικής έντασης του νερού. Συθέμελη η μαλακία..... ουτοπία η θυσία. Η ένταση..... ο ρυθμός της αγωνίας! Της ξαφνικής, του νερού ροής. Συθέμελη η μαλακία..... Ουτοπία η θυσία! Στυλιανός

Ο Ήλιος φέγγιζε σαν ώριμο ρόδι. Τον βρήκε η χαραυγή  στο κατάρτι να παίρνει αίμα από την πληγή του με το σφιγμό των κυμμάτων σαν τρυπάνι στο μυαλό του. Δημήτρης

Με τρυπάνι χαράζω την πληγή σου στο μεσιανό κατάρτι. Πιάνω την χαραυγή του ροδιού με το σφιγμό της ζωής. Στάθης

Μαθαίνω το αίμα μου. Σαν λαβωμένο ξωτικό Είναι απόσταγμα δεν είναι ποταμός. Νωθρός ίσκιος Βαρύ πέπλο. Η νυχτερίδα της ελπίδας. Άρωμα λευκό. Ναφθαλίνη. Αποπνικτική ασφάλεια. Ταλαντώσεις του φύλλου Ο αέρας το στρίμωξε για μια στιγμή, στον απέναντι τοίχο. Το χαμόγελο της φύσης. Παμέλα

Αν ήταν χρώμα θα ήταν κόκκινο σαν την ένταση της αγάπης μου για σένα Αν ήταν εποχή θα ήταν καλοκαίρι όπως εκείνο που μας ένωσε Αν ήταν άνεμος θα ήταν σαν εκείνο το δροσερό φύσηγμα που μας δρόσιζε. Αν ήταν άρωμα θα ήταν το άρωμά σου, που πάντα με ακολουθεί! Στάθης

Όπως έρχομαι από το αύριο, κάνω δεξιά στο χθές..... Εκεί στο σπίτι της χαράς, της παρακμής! Η πιο βαθιά κρίση μιας άλλης εποχής της ιδιοτέλειας, της χλιδής του πρωτόλειου ουμανισμού; Του ωφελισμού! Η αρχή του τέλους του ανυλισμού. Επίσκεψη στην Πομπηϊα μέσα στον αρχαιολογικό χώρο που έχει γίνει φάστ - φούντ και έχει μεγάλη επισκεψιμότητα, έχει πολλούς πελάτες κάνε Θεέ μου να ρίξει μια βροχή να ξεπλυθούν όλοι...... Ο Βεζούβιος είναι ακόμα δίπλα. Στυλιανός

Περνά η ώρα, χάνεται! Βουβοί θρήνοι πουλιών. Τεντωμένα αυτιά για κάθε ήχο. Σ' ένα ταξίδι...... Αποφάσισες! Να μην ξαναγυρίσεις. Delete....., Στις Αναμνήσεις, και έμεινες! Αντάλαξες το μέλλον για το παρελθόν. Το παρόν....., περίμενε σε μια γωνία. Να περιθάλψει τη λαβωματιά. Ό,τι ζήτησες, το έζησες..... Το φόβο και την Αγάπη. Δημήτρης

Αν ήταν χρώμα, η αποτυχημένη φιλοδοξία θα ήταν το χρώμα της σκιάς που με καταδιώκει. Αν ήταν εποχή αποπνικτική, θα ήταν δικτατορικό καθεστώς. Αν ήταν άνεμος, με μαεστρία δραγουμάνου, θα ήταν μια παραπλάνηση. Αν ήταν άρωμα μούχλας αναχρονιστικής θα ήταν το άρωμα ενός κουφαριού. Ελένη Σ.

Νερό είναι η καρδιά μου, ένα σταμνί βαρύ από δροσερό νερό και ζεστό κομμάτι γης, που δίνεται στον ήλιο. Ξαφνικά μοναχή μου βρέθηκα μέσα στο σκότος που ούτε αστέρι δε γαληνεύει. Σε κρύβω στο αίμα μου σαν την τελευταία ροή από το φως. Η αφοσίωση, η ειλικρίνεια σε μια σχέση είναι το μυστικό να χτιστεί με σταθερό θεμέλιο. Η αιωνιότητα δεν υπάρχει αν και η ζωή είναι ωραία. Έχω αγωνία κάθε πρωί να σε δω και η καρδιά μου χτυπά με τρελό ρυθμό. Αμαλία Κ.

Αν ήταν χρώμα  - το βλέμμα του φιλοσόφου με τα τρίγωνα του νου, θα ήταν φως, αιχμάλωτο σε ένα μπουκάλι μπίρας. Αν ήταν εποχή - το σελάγισμα της βροχής με τους λίθους στα χέρια θα ήταν - η ιώδης όψη, που κρύβει ο ήλιος. Αν ήταν άνεμος - το σώμα που ταξιδεύει, θα ήταν - κυανός, της αφύπνισης. Αν ήταν άρωμα - το βυθισμένο πλοίο στο χάρτη του βυθού, θα ήταν  - η ματαιότητα. Παμέλα

Ο γελωτοποιός έφερε το τέλος σαν πλοίο που φλερτάριζε ακανόνιστα με το νευρίασμα του αγέρα.... Ο ποιητής ανήμπορος έπιανε κουβέντα με την σκοτεινή πλευρά του σκηνικού! Η θάλασσα έκλεβε μελάνι από τα γραπτά του και έβαζε μελανές σφραγίδες στα πτώματα των ναυαγών ωσάν το τελευταίο σ' αγαπώ....... Θυμώνω με αυτό το κτηνώδες, του χάους που σκάει όποτε θελήσει και μας ρίχνει γρήγορα και βίαια πάνω στα βράχια της ανυπαρξίας! Στάθης

Άσπρα πουκάμισα σαν σημαίες αυτών που τα φοράνε, παιανίζουν μιαν άνοιξη ιδεατή, όπου όλες και όλοι, πορεύονται σαν φωτόνια χαρωπά, απεξαρτημένοι από μιζέριες, χειρισμούς, εθιστικές συνήθειες, σε ένα σύμπαν που τόσο περιμέναμε με ατέρμονη υπομονή να ξαναγενηθεί.... θαύμα.... Στάθης

Μνημόσυνο για κάποιον που χάθηκε....... Μα πού χάθηκε, πού εκσφεντονίστηκε.... Μα τίποτες δεν χάνεται σ' αυτήν την ατελείωτη παρτίδα τζογαδόρων, επειδή ερχόμαστε σαν μια χούφτα φως και μετά γινόμαστε μια σκιά που σιγά σιγά πορεύεται ασυνείδητα και ξαναγεννιέται στο σύμπαν..... Το μνημόσυνο τελείωσε. Οι παρευρισκόμενοι σκόρπισαν και ο νεκρός σιγύρισε λίγο την αίθουσα..... Στάθης

Τα σύνεργα της ψυχής. Η φιλοσοφία Αλήθειες, αλήτες που αποκρυσταλώθηκαν στη σπηλιά του νου. Βαθυκύανος χειμώνας Το γέλιο που  πλημμύρισε όλους  τους κενούς χώρους  στο διάστημα. Χρόνια του έαρος. Γυναίκες με κεραίες μέλισσας. Δίχως λυχνάρια. Παμέλα

Καρπός και χώμα Ωριμότητα. Μα με αγρανάπαυση. Ω! ύπνε, Θεέ του  πυρήνα της γης! Όπως ερχόμαι από το αύριο. Η πυξίδα της τρέλας Πάντοτε με οδηγεί στο απίθανο. Αρχέγονα ρούχα. Τα κουμπιά σαν μάτια, μέσα από το κενό. Μα η έκσταση υπερίπταται ξεκούμπωτη. Παμέλα

Αναφαίρετη ερημιά. Πολλαπλασιάζεται σιωπηλά. Ούτε λέξη. Ο χαρταετός που χτυπά τον θόλο. Η ουρά του κυματίζει μονάχα. Αδιέξοδο Στυλιανός

Τι είναι υποκρισία; Παραδόπιστοι αυλοκόλακες, γελωτοποιοί αδημονούν γρήγορα, ακανόνιστα να πληρωθούν για μια στιγμή αγορασμένης ευτυχίας Τι απέγινε η αγωνία; Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν, σκόρπισαν με ούριο άνεμο τις στάχτες της πύρινης αγωνίας Χωρίς ντροπή. Ίχνος μουντζούρας στις χαραγμένες περγαμινές του χθες, το ανεξίτηλο μελάνι δεν νευριάζει τους απόγονους. Ταξίδια υποσχόμενα πολλά "σ'αγαπώ". Χωρίς αποσκευές. Η προβλήτα κενή. Τα πλοία άφαντα.  Το κουφάρι της ψυχής, ομολογεί κτηνωδία. Το τέλος με θυμώνει. Πάντα με θύμωνε. Σκέψου το φλερτ ενός ζευγαριού, που χορεύει ταγκό, ερωτικό χωρίς κουβέντα, ένας αήχος λόγος, διόλου σκοτεινός. Πλεονέκτημα η φαντασία με ταξιδεύει, το σκάω όποτε θέλω, χωρίς γιατί και εξηγήσεις Ε.Σ.

Πτώματα ριγμένα ακανόνιστα, στο τέλος της γης.... Σκοτεινά μελανά και πένθιμα. Νευριασμένα θα σου πω το σ' αγαπώ. Στον καιρό! Αερόπλοια θυμωμένα με γελωτοποιούς οδηγούς. Κτηνώδεις κουβέντες αλλάζουμε στα πεταχτά! Στα γρήγορα που με κάνουν και το σκάω.... Το σκάω όποτε θέλω εγώ. Στυλιανός

Σκοτεινή καλλονή σ' αγαπώ Ακανόνιστα από τον αέρα του πλοίου, κουβέντες λέω και σ' αγαπώ. Με μελάνι φλερτάρω το θυμό και στο χαρτί κάνω τον γελωτοποιό. Το κτηνώδες τέλος γρηγορεύει, πτώμα θα γενώ. Νευριασμένοςαπό τη ζωή.... Σκάω, όποτε θέλω και μπορώ! Στυλιανός

Αγαπώ τις κουβέντες, τον αέρα του πλοίου αγαπώ! Θυμώνω με το ακανόνιστο και κτηνώδες τέλος του νευριασμένου και σκοτεινού γελωτοποιού. Θυμώνω με το μελάνι που κάνει φλέρτ στο χαρτί και το πνεύμα; Το πνεύμα θα βρεθεί. Θα σκάσει όποτε θέλει... Στην τελική! Στυλιανός

Στη γόνιμη αμμουδιά..... του αιμόφυρτου ποταμού της θυσίας των ζώντων.... Πλήρης η απουσία της νηστείας ψυχής! Όλα για την ύλη στη διάσταση αυτή! Όλα για ένα ξερό κορμί! Μέρες που είναι..... Θέλουν οι αγριοι να δούνε το Κολοσσαίο σαν μνημείο..... Να πας να δεις και το Νταχάου ρε! Στυλιανός

Τί κυνηγάς; Κυνηγάς το άπιαστο και το ιδεατό για να ξεχωρίσεις από εμάς και μετά μηδιάζεις ειρωνικά; Οι οσφιστίες σου κρατούν από τα αρχαία χρόνια ενώ τώρα μας αρχειοθετείς στους υπολογιστές. Τι ευνομία, τι σωστός ρυθμός, τι ευεξία, τι πρέπον κράτος! Η εξουσία εξορίζει την ομορφιά επειδή το γέλιο της δεν είναι καθωσπρεπές. "Ένα δάκρυ που κυλά μπορεί να γκρεμίσει το Τείχος..... πλέον" Στις μέρες μας "ένας έξαλλος Θεός μας τρομάζει." Η μοναξιά σκαρφαλώνειτο κορμί μου σαν αφροδίσιο. Το χάος του παραμικρού δίνει νόημα στον περίπατο τον ατέρμονο πάνω στο κορμί σου Ευστάθιος

Κάναμε έρωτα, μέρα έξω στον ήλιο, εκείνη την άνοιξη. Δεν ήθελα να φύγει, γύρισα και τον ρώτησα που ήμασταν αγκαλιά "είσαι από το μέλλον;" Τα νεαρά μου οστά Τα νεαρά μου οστά είναι ακόμα νεαρά τα οστά, τα οστά, τα οστά. Το δέρμα, το δέρμα, τα νύχια. Τα χείλη και τα μάτια' αδιέξοδα. Όρθια φωτιά Όρθια φωτιά, είναι η ζάλη. Σε μια εικόνα το είδα. Η αντίθεση Η αντίθεση βρίσκεται παντού. Και μπορεί ο είρωνας να αρθρώσει την πρότασή του, αμέσως μόλις χτυπήσει το θόλο ο χαρταετός. Τα σύννεφα της ψυχής Πολλοί αμφιταλαντεύονται όσον αφορά τα σύνεργα της ψυχής, και διχάζονται ανάμεσα στην καρδιά και το μυαλό. Αγνοούν πως θα έπρεπε να χρησιμοποιούν και τα δύο. Βαθυκύανος χειμώνας Ήταν χειμώνας, είμασταν στο μηχανάκι κι έκανε πολύ κρύο. Κάποια στιγμή, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε, πως  στον κόσμο...."το κρύο" δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο "ζέστη"..... Μετά από καιρό μόνο κατάλαβα ότι το κρύο που νιώθουμε εξαρτάται από την απ

Μαθαίνω το αίμα μου θα πει αντιστέκομαι θριαμβευτικά σε όσους κινούν με νήματα τις άκρες των ματιών μου Νωθρός ίσκιος Νωθρός ίσκιος της κατάθλιψης το αυτόφωτο λουλούδι που ήμουν κάποτε περιμένει το φεγγάρι να φωτιστεί από κάποιο άλλο οίστρο, κάποιο άλλο γαλαξιακό ήλιο, μέσα σ' έναν χαοτικό νωθρό αλτρουισμό. Άρωμα λευκό Λένε ότι ο θάνατος παίρνει τη μορφή που είναι ευκολότερο στον καθένα να αποδεχτεί. Και τ' άρωμά του είναι σχεδόν λευκό, αφού είναι φτιαγμένος από φως' λένε, μα ποιοι τον είδαν κι ύστερα μίλησαν; Μερικοί τον πουλούν, μερικοί τον αγοράζουν, μερικοί τον μισούν, μερικοί τον αποδέχονται. Οι ταλαντεύσεις των φύλλων Πάντα μου άρεσε να σκέφτομαι πράγματα όπως τι είναι αυτό που ορίζει την κατεύθυνση του ανέμου. Να συζητάω γι' αυτά, κάτω από δέντρα την άνοιξη, με όμορφους ανθρώπους. Κλειώ

Αφού φίλησε το τριαντάφυλλο ψυθίρισε στο είδωλο της, εγώ θα σε σώσω Αιμόφυρτος Ο χρόνος κυλούσε αργά και αντίστροφα για πρώτη φορά οι φωνές είχαν ηρεμίσει σε μια ειλικρινή συγνώμη, η ανάσα του γέμιζε τις πληγές του, μέχρι που το φως του δωματίου άρχισε να μπαίνει και να βγαίνει από τα μάτια του την ίδια στιγμή κι έτσι αιμόφυρτος λιποθυμούσε από χαρά κάθε φορά που εκείνη το άγγιζε Μώβ Το μωβ ήταν..... είναι το χρώμα της μοναξιάς Τσόχα του ουρανού Ο ορίζοντας, αυτή η λεπτή ισορροπία στο βάθος του ουρανού σε φιλά κάθε μέρα, κάθε φορά που ατενίζεις πριν σε σταυρώσουν οι μικρές ανθρώπινες σκέψεις σου. Κλειώ