ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ "ΛΩΤΟΣ"

Δεν ξέρω αν είναι θαύμα η ζωή! Πάντως εγώ κάτι τέτοιο θέλω για να την βγάλω καθαρή. Να πω; Ότι αν είναι να την βγάλεις, κοίτα να είναι καθαρή! Γιατί στα φωτεινά σκοτάδια είναι η ζωή. Εκεί δρουν αυτοί.... Οι νεφέλες δρουν εκεί. Δρουν με χέρια καθαρά. Στα σκοτάδια μου δρουν με τα άσπρα κοράκια που βουτούν σε μαύρα Ταμεία. Τα μαύρα ταμεία που μας που μας ορίζουν. Είναι αντίφαση ή αντίσταση; Τι λες; Τόσες χιλιάδες μύγες τρώνε σκατά. Κάνουν λάθος; Τι λες;   Στυλιανός

Τα ζεύγη είναι στη φύση..... τα ζυγά γίνονται  ζευγάρια και γεννάν τη ζωή. Σαν το καλό και το κακό. Ζεύγη! Σαν το κρύο και το ζεστό. Ζεύγη! Μονάχος και ιδιόρρυθμος, όχι μόνος και ιδιότροπος. Είναι και άλλοι μονάχοι σε τούτη τη ζωή. Να συνασπιστούμε....... να δούμε προκοπή. Στυλιανός

Ειδικός απεσταλμένος με εντετελαλμένη εργασία. Μοιάζει το δήθεν έθνος εχθρός σε αυτή τη χαοδία. -Όταν ταυτότητα ψάχνεις να βρεις..... από το λάθος σου θα κρατηθείς. -Ποιο το λάθος, ποιο το σωστό, αδύνατο να πω. Αλυτρωτικά επί το πλείστον ουχί ρεαλιστικά εις το πηλίκον. Η Μακεδονία..... μπορεί να είναι όλων, οι Μακεδόνες όμως είναι Έλληνες. Στυλιανός

Του τρομοκράτη το χέρι, που παραλίγο να το χάσει. Ο πρώτος ο τυχερός που θα το πιάσει! Να το κρατήσει κιόλας. Έτσι να το νιώσει, δικό και έτσι να κάνει τον άλλον να νιώσει...... δικό και όχι ξένο. Στυλιανός

Μια μικρή ηλιαχτίδα αρκούσε, ο ήλιος του τότε έμοιαζε πατέρας συμπονετικός' το ίδιο και ο ύπνος. Εδικά τα καλοκαίρια, τότε που ο ιδρώτας μας δεν μύριζε ακόμα, κι ο χρόνος κυλούσε σαν το παγωτό που λιώνει. --------------------------------------------- Λίγο το πάντα όπως μένει στην μνήμη' από τότε. Πάντα τα μαλλιά του παππού. Πάντα οι γλυκές αναμονές. Πάντα ποδήλατο, και πάντα μα πάντα ξυπνούσες ξεκούραστος. Κλειώ

                      Παράθυρο στον κόσμο,                       κι έκρηξη στον                       εγκέφαλο                        Αμέτρητες φορές                       γεννήθηκα ως τώρα                       Κι άλλες τόσες                       αποσυνθέθηκα.     Παμέλα Τ.

                     Δεν είχε χάσει                      ούτε μια κίνηση                      Θ' ανθίσει μαύρο,                      το τραγούδι των λουλουδιών                                           Είχε επάνω του                       θεϊκή δύναμη                       Γιατί αν εσείς                       ανακαλύψατε το μυστικό                       της μαύρης τουλίπας,                       εκείνη την φρόντισε                       και την έκανε ν' ανθίσει.               Παμέλα Τ.                        

Στιχομυθία φλογερή υβριστικών διενέξεων με ασυλλόγιστο πάθος δηλητηριάζει το περιβάλλον. Πετιμέζι η γεύση του γιασεμιού. Εκνευριστικά λυτρωτικός ο ήχος του κουδουνιού΄ σημαίνει διάλειμμα. Όλες οι αισθήσεις με καθιστούν εθισμένη. Κάπου εκεί το τζιτζίκι γρυλλίζει ασταμάτητα και η νύχτα μικραίνει καθώς το νυχτολούλουδο απογειώνει την όσφρηση. Σ' ένα απόμακρο μαχαλά του χθες παιδικά γελάκια θυμίζουν την αξία του τίποτα και του ποτέ ξανά. Ε.Σ.

Στην ιαματική ευωδία των ευκαλύπτων το άρωμα ποτίζει το σκοτάδι και όσο πέρα από το χρόνο και τη δίκοπη γλώσσα προσδιορίζουν την ηλικία των παλαιών κτιρίων. Αέρας φουσκώνει συνέχεια τις τέντες των παραλιακών καφενείων. Σκόρπια φθάνουν τα λόγια σου και με τρελαίνουν. Κρυφοί αόριστοι οι ήχοι ταξιδεύουν και της μικρής το γέλιο, το ιώδιο πάνω στην πληγή της την γιατρεύει. Αμαλία Κ.

 Πόσο εύκολα υποσχέθηκες υποσχέσεις  που δεν τήρησες  όχι όσο εύκολα η μέρα θα γίνει νύχτα,  το φως, σκοτάδι  Κηλίδες αίματος μαρτυρούν το φόνο,  όχι όμως τον δολοφόνο!  Υπεκφυγές με δόλο φανερό  αγκαλιάζουν την ομολογουμένη ασυμφωνία  καθώς το γέρικο δέντρο μαραζώνει  από αδιαφορία!   Ελένη Σ.

                         Ο ρόχθος του                          καταρράκτη.                          Σαν αρχαίο βουητό,                          που αντηχεί ακόμα,                          καθαρά.                          Άγρια μέντα                          στα χείλη                          Νερά που υμνούν τη ζωή,                          ίσως την πιο βαθιά νιότη.                          Νερά που γελάνε.                          Βρύσες μαγικές.    Παμέλα Τ. 

                          Στην πόλη                           με τα χίλια                           συνθήματα                           του έρωτα                           Τα συντριβάνια                           για soundtrack.                           Αγάλματα φλεγόμενα,                           οι συγκινήσεις                           των χορευτών                           του απείρου.       Παμέλα Τ.   

Το κοινό ατενίζει προς το βουνό, στην αυλή του Πανεπιστημίου. Πετάγεται ένας Καθηγητής και τους λέει: -Τι κοιτάτε; Εδώ είναι ο πίνακας. Και απαντά το κοινό: -Τον πίνακα τον γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, τα είπε αυτά το κοινό, κοιτώντας τον κενό  άγραφο πίνακα, έχοντας στο νου τους το δάσος του βουνού. Νίκος 

Εκείνο τον ανήφορο για τον "Ερμή" στο τέλος της άνοιξης η προπόνηση και μία δυνατή βροχή! Σε αδιέξοδο στενό και κατοικώ μύρια αρώματα και ήχοι μπάλας να μοιστώ Θεοί! Είμαι πάλι δέκα πέντε χρονό. Κι ύστερα το άρωμα της σάρκας σου... που ακόμα και αν καεί, πάλι κοντά του με καλεί. Τι να την κάνω τη ζωή αν δεν είσαι εκεί! Τι να την κάνεις; Να την δεις αλλιώς, ρε! Αυτό να κάνεις1 Να δημιουργείς, να οδηγείς, να κάνεις το καλό και ας το αφήσεις στο γιαλό. Ρε.... Στυλιανός