ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ "ΛΩΤΟΣ"

Ασκώντας τη δύναμη της πειθούς συμφιλιώνομαι με τη στεγανή μοναξιά μου. Εξημερώνω το εφιαλτικό κενό ενός αποστειρωμένου τεχνιτού παράδεισου, που με συνοδεύει από μικρό παιδί. Νοσηρή άμιλλα Καθώς η κινούμενη ομίχλη χορεύει ο ατμός της ανάσας υγραίνει την μαρμάρινη όψη. Μέσα σε ραγισμένους καθρέφτες, το πνεύμα μετέωρο, φωτίζει άξαφνα τη νοσηρή ατμόσφαιρα. Νοερές περιπλανήσεις Με φευγαλέα, απατηλή λαχτάρα και κυρίαρχη τη δίψα ταξιδεύω σε απρόσιτους κόσμους νοερά. Αψηφώντας τις αστραπές σαν κρότους άνευ σημασίας. Αιμορραγούντα φαντάσματα Αύθραυστη η άϋλη μορφή κλυδωνίζει την αφή, που ποθεί να νιώσει, χωρίς ανταπόκριση. Ελένη Σ.

   Φωσφορίζει απόκοσμο το φως    στους μαιάνδρους της φαντασίας.    Η μυρωδιά του χρυσανθέμου    στοίχειωσε την υποταγμένη μου    κυριαρχία, αναμένοντας το άγνωστο.      Κόντρα στους κανόνες της βαρύτητας   Αβίαστα κινώ τα γκέμια   πάνω στο κρύο σαν ατσάλι έδαφος.   Μηδενίζω την έλξη της γης    προτού πνιγώ στην κινούμενη άμμο.     Ελένη Σ.

Το μεσημέρι με το λευκό του εκτυφλωτικό φως πηγάζει από μέσα μας είναι ίδιο του ήλιου του ζωοδότη ήλιου που παίρνει θέση στη ζωφόρου της ζωής μας. Στυλιανός

Πετώ σαν ψαραετός Σα κόνδορας ξένος πετώ. Σα γύπας απροσάρμοστος. Έτσι πετώ εγώ. Γιατί, γιατί έτσι ζω εγώ. Εγώ! Ο καλύτερος του Θεού άνθρωπος εγώ είμαι αυτός! Αυτός που χάρη από τον έρωτα ζητά και την χάρη του ανθρώπου ερωδιού καρτερά. Εγώ...θύμα και θύτης μιας βάρβαρης εποχής ο καταλύτης. Στυλιανός

Το οστέϊνο σώμα μου κάνει  μία στάση στα ριζά του εγώ. Το άσαρκο μου χέρι κάνει σπονδή  στο Θεό και εγώ εδώ. Είμαι ακόμα εδώ! Εδώ... είδωλο στο εδώλιο του Ωκεανού. Βάθος στον κήπο του ουρανού. Στυλιανός

Σκότωσε με, σε παρακαλώ. Δεν πειράζει. Σκότωσέ με σήμερα! Αφού μπορείς. Σκότωσέ με. Εγώ το έκανα χτές. Εσύ κάντο αύριο. Σκότωσέ με τώρα ή σώσε με αν μπορείς. Σώσε με σήμερα, μπορείς! Στυλιανός

Οι ακύμαντες μέρες περνούν άναρχα από την αυλή μου, σαν αδέσποτες σφαίρες. Περνούν και σπέρνουν την αγωνία του τέλους που γεμίζει την ψυχή μου. Σαν ενέργεια που είμαι, ζητώ να αναληφθώ από τον κόσμο αυτό, Στην τελειοποίηση του πνεύματος προσδοκώ. Στυλιανός

Άυλες παρουσίες στο παλιό σπίτι Αερικά υπολείμματα του δοξασμένου παρελθόντος, επιζούν. Αέρας είναι αόρατος, που φυσάει πάνω στο σώμα μου. Όλα τελικά επιστρέφουν σε μας. Τα πάντα μια αιώνια επανάληψη. Μου δίνεις μαχαίρι, σου επιστρέφω μαχαίρι. Μου δίνεις φιλί, σου δίνω φιλί. Νομοτέλεια είναι, ποιος να την  αμφισβητήσει; Γιώργος Χ.

Αγναντεύοντας τον κυμματισμό της θάλασσας, ανοίγω ένα διάλογο με τη ζωή, που μου χαρίστηκε. -Ευχαριστώ τη ζωή, που μου επέτρεψε να μυρίζω την αλμύρα του θαλασσινού νερού, ακόμα και τη δυσοσμία του πετρελαίου. -Παρακαλώ! Υποχρέωσή μου. -Ευχαριστώ τη μοίρα, γιατί ξέφυγα από τους δαίμονές μου. -Παρακαλώ! Όμως οι ενοχές, που σε κυριεύουν, θα συνεχίσουν να σε ακολουθούν. Εσύ έχεις την ευθύνη να τις ημερεύεις. -Ευχαριστώ, που με εμπιστεύτηκες σαν τυφλός, χωρίς να με θεωρείς ανίκανη. -Παρακαλώ! Τι άλλο μπορώ να κάνω για σένα; -Ευχαριστώ που ρωτάς. Θα ήθελα να νιώθω τη σκιά της μητέρας μου συνεχώς. -Παρακαλώ, το μόνο εύκολο! Ελένη Σ.

Περπατώ και βλέπω μακριά στις βουνοκορφές το πέταγμα των αετών. Περπατώ και βλέπω χαμηλά, φοβάμαι ψηλά. Περπατώ και βλέπω με δυσκολία ό, τι με αηδιάζει. Περπατώ και βλέπω αποτυπώματα τρύπιων παπουτσιών. Περπατώ και βλέπω βιαστικούς περαστικούς, σκυθρωπούς. Περπατώ και βλέπω μες την ομίχλη νυχτερίδες, αιμοδιψείς. Περπατώ και βλέπω πικραμένη ρημαγμένες τις φωλιές των νεοσσών. Περπατώ και βλέπω μες το σκοτάδι, τους φωτεινούς πυρσούς να λιώνουν τις παγωμένες καρδιές. Περπατώ και βλέπω, δεν ονειρεύομαι, ακολουθώ τα υπόγεια ρεύματα του ωκεανού. Περπατώ και βλέπω μέσα μου το βυθό της αβύσσου. Ελένη Σ.

Περπατώ και βλέπω την μοναξιά της πολιτείας. Περπατώ και βλέπω πλάσματα, που ξέχασαν ότι έχουν πεθάνει. Περπατώ και βλέπω τις απεγνωσμένες κραυγές των γιασεμιών που κρέμονται από τα μπαλκόνια. Περπατώ και βλέπω με τα μάτια του τυφλού. Περπατώ και βλέπω ξεπεσμένες θεότητες, που κάνουν πιάτσα. Περπατώ και βλέπω την γειτονιά, που κρύβω μέσα μου. Περπατώ και βλέπω αδηφάγες σάρκες, που γλύφονται αναμεταξύ τους. Περπατώ και βλέπω υπαλλήλους με την αγωνία της σύνταξης στα πρόσωπά τους. Περπατώ και βλέπω ένα μαραμένο παιδί, να δίνει στους διψασμένους την στερνή του φωτοχυσία. Στάθης Κλείτσας

Είναι σαν την αγάπη που περπατώ και βλέπω τα μάτια, που φρίζουν. Περπατώ και βλέπω το τώρα να χάνεται, να γίνεται χθες. Περπατώ και βλέπω τα καλούδια της ζωής από τη ρωγμή του χρόνου. Περπατώ και βλέπω στερνά τρομερά με τατού εριστικά. Περπατώ και βλέπω λόγο ύπαρξης. Περπατώ και βλέπω άστρα. Περπατώ και βλέπω λουλούδια. Περπατώ και βλέπω τα μέρη του λόγου. Περπατώ και βλέπω άμπωτη που θα γίνει παλίρροια! Στέλιος

Θα διπλώσω την εικόνα σου στα δύο, κι ύστερα πάλι δίπλωμα, μέχρι να γίνει η εικόνα σου απειροελάχιστη, μέχρι να εκμηδενιστεί η ύλη και να γίνει η εικόνα σου ιδέα και φως ανάμεσα στους γαλαξίες....... Στάθης Κλείτσας