ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ "ΛΩΤΟΣ"

Με τη μνήμη μιας αρχαίας σκοτεινής μου ατασθαλίας μέσα στα σκαλοπάτια του μυαλού μου σε αναζητούσα ως εχέγγυο της ίδιας μου της ύπαρξης Μια αγκαλιά και ένα χάδι να γλυκάνει τη σιωπή μας. Δεν θέλω πια να σε θωρώ σαν γλίσχρο αλλά σαν κουμπί από το κούμπωμα μου. Σοφία.Φ

Ο καταρράκτης των ορμών που βαθειά στο χώμα σε γυρνά. Αίμα από τη φλέβα ζητά Κορμί δίχως φτερούγα ζητά Στείρα λεγεώνα σε βαθύ κροκί Ένας γρύλος θορυβεί ... αδημονεί. Στυλιανός.Τ

Ποιος είναι εκείνος που ατένισε τον ήλιο κατάματα; Το φωτοβόλο αστέρι του μεσημεριού Άπειρα δρεπάνια κόβουν τη μελλοντική τροφή αγώνας ατέλειωτος ο κάματος του ανθρώπου. Γιωργος.Χ

Γαλάζιος ουρανός και ένα ζωντανό σύννεφο έρχεται από μακριά. Μια μικρή ανατριχίλα στο δέρμα όπως τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ποσό μόνοι είμαστε. Ο πλανήτης πάλι κάνει την περιστροφή του στο απέραντο κενό.  Γιώργος.Χ 

Κοιτάζω τις σκιές το απόγευμα σε τούτο το σταθμό. όψεις  σαν να ναι φτιαγμένες από κρύσταλλο.  αποχαιρετούν τον ήλιο που δύει δειλά δειλά στη μεγάλη αναμονή των τρένων  σβήνω κι εγώ.  Γιώργος.Χ

φλέβες λεκιασμένου αίματος ποτάμι χτύποι καρδιάς σταματημένης . Μελανιάζει η αναπνοή μουχλιάζει το σφουγγάρι της μνήμης στα λασπόνερα. Ελένη.Σ

Η σκιά μου είμαι εγώ Εδώ και εκεί είμαι εγώ Καλημέρα ως εκεί. Στυλιανός.Τ

Ορίζοντας πνιγμένος στην καταχνιά της μοναξιάς Ρεύμα ηλεκτρικό διαπερνά το νου η μουδιασμένη σκέψη Σπασμένο κάτοπτρο στο πηγάδι του χρόνου Ελένη Σ.

Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη τραβάω με το κινητό το είδωλο μου και το κυκλοφορώ στα κοινωνικά δίκτυα... Ευτυχώς δεν είμαι πια ο εαυτός μου! Στάθης.Κ