Δύο άνθρωποι που βλέπουν ο ένας τον άλλο για πρώτη φορά!

Η Έμμα κρατώντας μια κόκκινη ομπρέλα ανηφορίζει την Πανεπιστημίου, την ώρα που ακούγεται μέσα από ένα κατάστημα με ρολόγια το αγαπημένο της τραγούδι.

Οι στίχοι του μιλάνε για το χρόνο. Η Έμμα δεν θέλει να χάνει τον καιρό της άσκοπα. Ακόμη κι όταν φαινομενικά δεν κάνει τίποτα, η σκέψη της ροκανίζει διαρκώς τον φλοιό της επιφάνειας των εμπειριών της και φτάνει στο ζουμί τους.

Είναι όμως και κάποιες στιγμές που όλα φαντάζουν μάταια. Όπου υπάρχει θέλω όμως υπάρχει και ζωή. Κι η Έμμα θέλει να ζήσει.

Η ιδέα του θανάτου λειτουργεί στον ψυχισμό της σαν εμβόλιο πάθους. Μπολιάζει με ένταση την απόλαυση των καθημερινών της τελετουργικών κινήσεων.

Η ρουτίνα είναι ύπουλο πράγμα. Παρόλο που η Έμμα δοκιμάζει διαρκώς να κάνει διαφορετικά πράγματα και να μη μοιάζει η προηγούμενή της μέρα με την επόμενη, είναι αναπόφευκτο το να αποκτάει κανείς συνήθειες.

Η Έμμα βαδίζει αποφασιστικά οσφραινόμενη το ψιλοβρόχι. Τέλος διαδρομής. Άλλη μια έκθεση τέχνης. Τώρα κοιτάζει το γιγάντιο μαύρο πίνακα με την πανσέληνο,για ώρα, μέχρι που νιώθει μια παρουσία δίπλα της.
Κεραυνοβόλος έρωτας.

Παμέλα Τ.