Για τους ιππείς!

Δεν αντέχω άλλο
την τυραννία του φωτός.

Φανερώνει των δειλών τα ξέφτια.

Μέσα μου φλέγεται η δάδα της αυτοκαταστροφής.

Ακατανίκητη επιθυμία,
να ιππεύσω το σέλας των πόλων ξανά.

Οι γιορτές τους.
Η καταναγκαστική χαρά.
Μπούχτισα.

Επωμίζομαι το αρχέγονο φορτίο της έκστασης,
γι' ακόμη μια φορά.

Το σώμα μου,
ίνες ικανοποίησης αντεστραμμένης όψης.

I can get more satisfaction!
Αλλιώς τι γυρεύω εδώ,
σ' αυτό το άθλιο παιχνίδι της ανάλωσης;

Τι 'ναι ζωή;
Τι μη ζωή;
Και τι τ' αναμεσό τους;

Δεν ξέρω...


Παμέλα Τ.