ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ "ΛΩΤΟΣ"

Τι είναι ο άνθρωπος; Πως φτιάχτηκε; Υπήρχε σχέδιο ή προχωράμε στα τυφλά.... Διώξτε τα στενά όρια της πατρίδας,της φυλής ψευδοπολιτισμένα φτιασίδια και ξεκινήστε πια στην έρημη γωνιά της ψυχής, να ψηλαφίζετε την αρχέγονη ύπαρξη, ανακαλύπτοντας πως στο αιτιατό υπάρχει πάντα ένα άβατο στοιχείο, θυμήσου να μοιράσεις παντού την αγάπη, ειδάλλως όποια και αν είναι η πρόφαση σου θα γίνεις ακόμα ένα φασιστοειδές έκτρωμα. Στάθης Κλείτσας

Μια ζωή το καλό παιδί Ο καλός άνθρωπος Ο καλός μαλάκας Καλό Πάσχα Ευλόγησον Στυλιανός

Αυτής της βιασμένης πόλης παιδί. Παιδί αυτής της πόλης Μιας βρόμικης πόλης Αυτής της πόλης που όλοι βρίζουν μα κανείς δεν εγκαταλείπει! 'Όλοι εδώ μα όλοι από κάπου αλλού Όλοι μαζί και όλοι χωριστά Αχ φίλε μου καλέ...Θυμάμαι! Έβλεπες την αλήθεια μου κοιτάζοντας εμένα! Έφυγες... Ίσως νωρίς Ίσως και όχι τόσο. Στυλιανός

Περπατώ στο Αυγουστιάτικο λιοπύρι. Ούτε ίχνος ανθρώπου στον ορίζοντα το νερό που κατέχω λιγοστό, το χαρίζω σε ένα λούλουδο που είναι έτοιμο να ξεψυχήσει... Νομίζω δροσίστηκε το σύμπαν. Στάθης Κλείτσας

Αδάμαστη φοράδα σέρνεις τον θάνατο. Σπέρνεις την ζωή. Στην δύση του ηλίου θα κοιμηθείς. Με την αυγή θα αρχίσεις απο την αρχή. Σωτήρης.

Ανέμελα κοιτάς το είδωλο σου  στον καθρέφτη. Στο πρώτο φως της αυγής θα σπάσει. Τότε τα κομμάτια του θα δείχνουν την ψυχή σου. Σωτήρης.

Κυλιέμαι μέσα στης λάσπες και ένα γεράκι με λοξοκοιτά αδηφάγος πάτος ο άνθρωπος μα μπορεί να γενεί και φωτόνιο Στάθης Κλείτσας

Το κυκλάμινο δεν θα γίνει ποτέ ένας δικολάβος ή λογιστής. Αλλά ακόμα και στην μιζέρια μιας ρουτίνας μπορεί να φυσήξει ενα αεράκι προσκομίζοντας αστερόσκονη. Στάθης Κλείτσας

Είμαι άνθρωπος, γιατί αγαπώ γιατί έχω συνείδηση είμαι ρυθμός, με ζωή και με θεό μέσα μου Σήμερα αναγνωρίζω της ιδέες μου.  Στάθης Κλείτσας

Να γίνω φως να μοιράσω τα κομμάτια. Να πάρω το δικό σου να δώσω το εγώ μου.  Το δικό μου να  γίνει δικό σου. Στυλιανός

Οι τοίχοι τύχη δεν έχουν. Την τύχη κοίτα να βρείς πρίν τους τοίχους χτίσεις. Χτίσε πνεύμονα και καρδιά να ρθεί το μυαλό. Στυλιανός

Σύντροφος μου είναι η φωτιά τα ανθρώπινα γρήγορα θα τελειώσουν. Το μόνο που θα απομείνει ... Το ατελείωτο κενο. Σωτηρης 

Γέννημα μιας ανάγκης. Χτύπημα του σφυριού πάνω στο αμόνι. Λάβα που ρέει η ψυχή του ανθρώπου. Το μόνο που θα μείνει είναι η αιώνια σιωπή. Σωτήρης

Αμείλικτα αναζητώ το τέλειο, νομίζω πως είμαι το κέντρο του κόσμου. Τι θλιβερή παρωδία; Ζω σε μια πλάνη, φανταστική πλεκτάνη, χωρίς το σωστό να διαφέρει από το λάθος. Άδικα πασχίζεις να θυμηθείς; μονολογώ. Λησμόνησες, στράφηκες σε επιλογές γύρω από το όφελος σου. Όμως μάθε: Είμαστε ικανοί να μην είμαστε άνθρωποι, ανίκανοι, να είμαστε υπεράνθρωποι! Με πειθήνια μέσα, κυβερνάται  το <<άβουλο>> πλήθος, χωρίς το κεφάλι να σηκώσει.  <<Ως πότε;>> μέχρι η καρδιά να ματώσει, η γη να πυρώσει και ένα <<Όχι,  έως εδώ>> ξέφρενο ν' ακουστεί. Ελένη Σ.

Ο αγρός περιμένει τον θερισμό διψάει για νερό. Κάπου στη μέση ένα σκιάχτρο απωθεί τους κλέφτες. Καρποφορία αειθαλούς ομορφιάς, κερνά νοστιμιές, υπόσχεται να ξανακεράσει διεκδικεί την φροντίδα. Ελένη Σ.

Σαν ουτοπικό καθαρτήριο κατάθεση ψυχής αφιλοκερδής. Αφοπλίζει χωρίς έπαρση, χωρίς εκθείαση του <<είναι>>, τη δύναμη της ανελευθερίας. Σαν γλυκός λήθαργος γητεύει, το νου μια μυστική έξαψη. Σαν απόλεμος σφετεριστής, ο χρόνος δρα σαν καταφύγιο. Φυγαδεύει την ώριμη διαίσθηση,  αφαιρώντας τη νεανική ρώμη. Πλάθει και αναπλάθει, με αιρετική ανυπακοή, σαν γλύπτης ακυβέρνητος. Ελένη Σ.