ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ "ΛΩΤΟΣ"

 

 Θα σου δαγκώσω τα χείλη να ξεπηδήσει ένας κόκκινος πίδακας απο πάθος και εκεί να βαπτιστώ. Αδερφός του θανάτου ο έρωτας μα και ανθός μιας λεμονιάς που ανθίζει και ξαναανθίζει. Στάθης Κάπα.

 Το αερόστατο είναι έτοιμο να ανακαλύψει τους ουρανούς. Ψάχνει στους αιθέρες ότι δεν βρήκε στη γη. Ενόραση ανέμων και συμβατική ζωη με ανάγκη ελευθερίας. Γιώργος.Χ

 Ακόμα όρθια  χωρίς παραίτηση. Ελένη .Σ

 νυσταγμένο ξυπνητήρι  και τρύπιος καφές καινούργιο κινητό και σχεδόν χάνω την αφή μου. ατμόσφαιρα ναρκοπέδιου πρέπει να πάω  και δουλειά. κουράγιο! Σοφία Φαν

 Αρνείσαι τις ρίζες σου  επιμένεις να ξεχνάς εγω ποτέ έμεινα εκεί στην ίδια μήτρα όχι γιατί πρέπει αλλά για τί αγαπώ θα στο θυμίζω επίμονα  και άμα γυρίζεις την πλάτη θα με βρίσκεις πάντα μπροστά σου. Ελένη.Σ

 ελιγμοί συναγωνίζομαι τα πρέπει σου και με βουτάς σε ουρανό μαύρο κουβέντες μαχαίρια ενσταντανέ της μνήμης  κι όμως σήμερα μονάχα κατάφερα να με ακούσεις.. Σοφία Φαν.

 

 Μάσκες και επώνυμα ρούχα περιφέρονται σε κουφάρια και παίρνουν διαρκώς like. Aνεβάζεις οτι ήσουν Μύκονο και είχες πάει στη λαική... Η αληθινή πραγματικότητα είναι στο βλέμμα, στο άγγιγμα και όχι μέσα στις οθόνες και σε ανύπαρκτα πληκτρολόγια. Αν με ρωτήσεις τι είναι η αγάπη ... θα σου απαντήσω σαν παιδί       "κόκκινο"! Σοφία Φαν.

 Το μικρό σπίτι στο λιβάδι "μαγαζάκι" που δεν υπήρξε ποτέ σπίτι με σμαραγδένια ζεστασιά τοπίο  και χείμαρρος της  μαύρης μπύρας Τώρα πια μια αγκαλίά, ενας Τ.Κ άλλες φορές και τα δύο και ένα αστέρι, μια άνασα μοναχά και χάθηκαν ολα..χάθηκαν στο χρόνο. Σοφία Φαν.

 Σήμερα αγαπώ τα αστέρια δίχως να τα ξεχωρίζω  αγαπώ τη λάμψη τους στην ουρανια ακροθαλασσιά σαν πυρσοί του ερέβους σαν φάροι που δείχνουν την πορεία  σαν ετερόφωτος πλανήτης που στεγάζεται η ελπίδα προκειμένου να μην χαθεί στο κοσμικό χάος. Ελένη.Σ

 

 ¨Ενας οικιακός τυφώνας σ'αρωσε τα πάντα στην κουζίνα  βρόχη απο φωνές στους γύρω δρόμους Μια καταιγίδα αγωνίας μέσα μου εκτοξεύεται απο ξηράσια του ουρανού και το τράμ προσγειώθηκε στο σαλόνι μου.  Σοφία Φαν.

Δεκάδες πεθαμένα αποτσίγαρα στριμωγμένα στο τασάκι ρουφάμε τα κοινόχρηστα του ιδιοκτήτη σε τζούρες γεμάτο άγχος το στόμα σε μια πνοή.. Χρόνια τώρα κάνω σπονδή τις γόπες στο υπερβατικο. Γιώργος.Χ

 

 Εντόπισα την ηλιθιότητα της ανοησίας στα σκοροφαγωμένα γραφεία των υπηρεσιών, στις λιτές γραβάτες και σε αυτούς που ζουν στους γιακάδες των υπολογιστών. Κάποιες φορές εντοπίζω και ανθρώπους που παρέμειναν άνθρωποι. Γυμνοί από τα λοιπά πρέπει κελαηδούν με δική τους φωνή απαλά.. Γιώργος.Χ    

 Ακούω τον χτύπο της καρδιάς ..μετά σιωπή στο επιπλωμένο σαλόνι... Οι προσδοκιές μας έχουν ήχο. Στάθης Κάπα.

 Κάποτε θα ερχόταν αυτή η στιγμή απο όταν ήσουν στην κοιλιά μου η πρώτη φορά που σε κρατήσαμε αγκαλιά και παρόντες οι δυό μας στις πρώτες σου στιγμές. Χωρίς να αποτελούμε εξαίρεση θα θέλαμε να μέναμε αθώοι κάπου εκεί στην απώλεια σου λίγο πριν. Τώρα τρέχεις μπροστά μας και εμείς μετράμε τα σκαλοπάτια που δεν διάβηκες. Σοφία Φαν.

 Στη σίγαση της απουσίας  φλυαρεί το φύλλωμα της χλόης. Αμίλητη στέκομαι σε κενό δωμάτιο. Θυμάμαι το γρασίδι στις πλάτες μου καθώς μου έδινες νωπά φιλιά. Ελένη.Σ

Περιμένω το άγγιγμα σου σαν σεισμό  βροχερό τοπίο η ματιά σου Συνήθεια στην σχέση σαν  χαμηλό βαρομετρικό. Η ομίχλη δεν είναι η αιτία του τέλους. Στάθης Κάπα.

 Ειμαι βιβλίο ανοιχτό με περιεχόμενο ελάχιστα αντιληπτό Ακατάληπτο για αρκετούς ακατάλληλο για πολλούς. Εϊμαι σαν ηχείο κρατερό που το αμίλητο νερό έχει καταναλώσει Του έρωτα βόμβος είμαι και της ενοχής σημάδι Το σκοτεινό φως αναζητώ σε τούτο το ρημάδι. Για αυτό καμώθηκα στη ζωή Για το φως του σκοταδιού. Στυλιανός.Τ

 Γήινοι άνθρωποι να αναζητούν πάντα τον παράδεισο. Το δάσος δίπλα απο το σπίτι. Γιώργος.Χ

 Αναζητώ τον Ικαρο που τα φτερά του έλιωσαν. Συλλογίζομαι  τον κεραυνό να καραδοκέι σε ανήσυχα νερά συντροφική κατοικία με σφαλισμένα παραθυρόφυλλα.  το ουράνιο τόξο παρατηρώ με κλειστό το τζάμι.  Διαλογίζομαι. Διάθεση  ψάχνω. Ελένη.Σ.

 Σήμερα έλεγα να σφουγγαρίσω αλλά βαριέμαι  θα πάω βόλτα για μένα να δω βιτρίνες λες και θα μπορούσα να τα αγοράσω όλα.  Σοφία Φαν 

 Θέλω να έρθεις στον ύπνο μου και να είμαστε όπως παλιά σε εκείνο το υπέροχο ξημέρωμα στη Σαντορίνη, τυλιγμένοι με την ίδια κουβέρτα  μετά απο 11 ώρες που ανέπνεε ο ένας την ανάσα του άλλου. Το "για πάντα" που είχε ημερομηνία λήξης ,το  δροσερό φιλί  και η φωλιά της αγκαλιάς σου.  Ζήσαμε όλες τις εποχές μαζί μόνο απο μια φορά αλλά ακόμα θυμομάστε το τότε.  Σοφία Φαν

Θέλω να ξεράσω ένα ουρλιαχτό λυγμό, επειδή η αγάπη τώρα φθίνει στην πλάση, τώρα που οι άνθρωποι πλαγιάζουν το σούρουπο μέσα σε λάκκους, ήδη ετοιμασμένους για αυτούς ..πλαγιάζω με την αλήθεια και εκλιπαρώ τον θεό να πέσουν  πάνω μου όλες οι θάλασσες και τα ποτάμια  και πνιγμένος και γεμάτος φύκια και κοράλλια  να πέσω στις βαθιές σπηλιές της γης, να βρω τον πρώτο άνθρωπο να φύγει επιτέλους η κατάρα , μετά από χιλιάδες γενιές, πόνου και θλίψης ...η ζωή θέλει να χύνεις σαν σπονδή το αίμα σου γιατί μόνο έτσι αξίζει. ... αποκάλυψις. Στάθης Κάπα

 

 

 

 

 Δεν ξέρω αν είμαι ποιητής ή μαναβάκι βιώνω ότι πρέπει να ζεις σαν ποιητής , να το τερματίζεις και να είσαι σαν τη σκόνη των δρόμων, τώρα εν μέσω πανδημίας  ....Αύγουστος ...Άλλη μια πανσέληνος να τζογάρει με εμάς και τον θάνατο. Ερωτικός παροξυσμός της δίψας για την εφήμερη ζωή που μας την φοβίζουν και μας την τρομάζουν. Θέλω να γίνω ωσάν την  στάχτη από μια στραβή τζούρα και να σκορπιστώ στο ακρογιάλι του καλοκαιριού μέσα στο φως .. Στάθης Κάπα. 

Ο έρωτας παρουσιάζει τάσεις αυτοχειρίας μέσα στο ανάπηρο καλοκαίρι του 20' Επιβίωση φυματικιά  μέσα από οδηγίες αποξένωσης από πλουμιστές οθόνες .. Ας χιονίσει επιτέλους αυτόν τον Αύγουστο, για να κλειστούν όλοι οι εγωισμοί και να ταμπουρωθούν στα σπίτια .. όλοι οι νεκροί είναι ευγνώμονες και δείχνουν υγιέστατοι.. αυτοί μόνο... Στάθης  Κάπα.            

     

 

 

 

 

 Ολοι θέλουμε να κάνουμε με εμάς τους ίδιους.. η εξουσία του να είσαι ο μεγαλύτερος Μα...κας... Κάποτε λέγαμε θέλει χιλιάδες νεκρούς.. τώρα θέλει μόνο νεκρούς.  Στάθης Κάπα.

 Το θαύμα του σύμπαντος πολυσχιδούς, δαιδαλώδους, πολύπλευρου, πολύχρωμου και πολύβουο που δείχνει την ομορφιά της ύπαρξης.. Και εμείς εδώ χάμου, χαμερπείς, μνησίκακοι, μισόθεοι, άπληστοι, πνιγόμαστε μέσα στις άσχημες αιμοδιψείς  επιθυμίες μας ... Δεν μας ανήκει τίποτα και φυσικά ούτε μας αξίζει κάτι .. Αιώνες κυλούν και η ζωή πάντα στην μάντρα, στημένη στα δέκα μέτρα, από το εκτελεστικό απόσπασμα .. τι να μας αναλογεί άραγε.   Στάθης Κάπα.        

    Αν θες να βρεις την έκρηξη της ύπαρξης σου κάνε την ψυχή σου δρόμο κάψε τα δάχτυλα   των ενοχών που σε κυνηγάνε κάνε μια ευχή να σε κοιτάξουν τα αστέρια.. κι όταν   το κανένα γίνει ένα άρχισε να φτερουγίζεις. Στάθης Κάπα