άστα

 

 

Α1( Ποτέ δεν θα μπορούσα να σκεφτώ,

τους 4 τοίχους ως σκηνικό νησιού,

και τον καναπέ μια βάρκα,

να με νανουρίζει στα ανοιχτά.

 

Α2( 40 με 50 λένε τα καλύτερά μου χρόνια

όμως εμένα με πιάνει μια λύσσα

να ξεσκίσω εικόνες και ανθρώπους

λες και δεν έζησα ποτέ.

 

Α3( Κουβαλάω στις βαλίτσες μου,

πολλά, πάρα πολλά,

έχουν γίνει κουβάρια

το πριν, το χτες και το αύριο.

 

Α4( Σαν Αφροδίτη, Εσπερος και Εωσφόρος,

καρτερώ εσένα Ήλιε μου,

στη γαλαξιακή οντότητα,

εναλλάσοντας την προσμονή με την εγκατάλειψη.

 

 

ΚΑΦΚΑ

Σαν τον τροβαδούρο του δρόμου

ζητιανεύεις λέξεις και συναισθήματα

να εκφράσεις αυτά που θέλεις

ή αυτά που σου χρειάζονται για να επιβιώσεις.

 

*ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

Είσαι εδώ και φαντάζομαι ότι σε αφήνω

αποχαιρετώ τις ντουλάπες

και η καρδιά μου σκίζεται στα δύο.

Δυσκολία,ντροπή, αυτολύπηση

αλλά και λίγη ευτυχία που την κράτησα

 

Σοφία. Φ.