H ΠΟΙΗΣΗ ΩΣ ΙΑΣΗ

«…Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάμνουνε —για λίγο— να μη νοιώθετε η πληγή.»

(Κωνσταντίνος Καβάφης)

«Όπου και αν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής ήδη είχε πάει εκεί»

(Σίγκμουντ Φρόυντ)

Από την Αρχαία Ελλάδα που έθεσε και απάντησε θετικά αυτό το ερώτημα, το εργαλείο της ποίησης έχει εξελιχθεί στους αιώνες και έχει εδραιωθεί ως σχολή ψυχοθεραπείας από την δεκαετία του 1970 στη Γερμανία (Ολιστική Ποιητική Θεραπεία &  Βιβλιοθεραπεία) και στην Αμερική (Εθνική Ένωση Ποιητικής θεραπείας).

Η ποίηση είναι μια γραφή ελλειπτική, οι λέξεις ψαγμένες, αποσταγμένες, δεν κουράζεσαι με βαθιές / βαριές / περίπλοκες περιγραφές συναισθημάτων ή καταστάσεων. Ο πεζός λόγος συχνά κουράζει όταν συνθλίβεσαι από πόνο, κι εύκολα αφήνεις το μυθιστόρημα στην άκρη. Το ποίημα μιλά σύντομα και απευθείας χωρίς τις παρεμβολές των επεξηγήσεων: η ερμηνεία, εάν τη θες, είναι δική σου. Γιατί μπορεί και να μην τη θες, μπορεί να θες απλά να αφεθείς στις 5, 10, 20 λέξεις, τις προσεγμένες και επιλεγμένες με περίσκεψη και αγάπη. Να ζήσεις απλά την "ατμόσφαιρα". Εδώ που τα λέμε, και με τους ανθρώπους, πάνω και πέρα από τα λόγια, τις σιωπές ή τις γκριμάτσες τους, η "ατμόσφαιρά" τους μας αγγίζει. 

Η παραγωγή λόγου και οι λέξεις λέγεται οτι είναι διεργασία του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου. Ναι. Αλλά ο καλός ποιητικός λόγος συχνότατα μιλάει στο δεξιό, στον εγκέφαλο της φαντασίας, των συναισθημάτων, της διαίσθησης, της σοφίας. Την ώρα που δονούμαστε σύγκορμοι από ένα συναίσθημα, ένα δίστιχο (όπως ακριβώς και μία μουσική φράση) μπορεί να μας γειώσει ή να μας απογειώσει. Ο νους δεν χρειάζεται να επεξεργαστεί το ακριβές νόημα των λέξεων γιατί ο συγκεκριμένος λόγος μιλά απευθείας στο συναισθηματικό μας σώμα, και συν-δονείται μαζί του. Κάνει, δηλαδή, ότι θα έκανε κι ένας θεραπευτής, ή ένας φίλος με βαθιά ενσυναίσθηση.