όπως

όπως περπατούσα μια νυχτιά στα δρομάκια  της πολιτείας, ένα τρελό αγέρι με πήρε στην αγκάλη του και με εκτόξευσε στον ουρανό, πάνω απο τις χιονισμένες βουνοκορφές και τα σύννεφα ..
Απίστευτη η θωριά της γης, οι οροσειρές, τα λειβάδια, οι μεγάλοι ερημότοποι, η ομορφιά των ωκεανών.Ενιαθα σαν αρχαίος βασιλιάς που επιθεωρούσε το βασίλειο του...
τότε η αντάρα κόπασε και σαν πεπτωκος άγγελος βρέθηκα ξαφνικά στις πεδιάδες του βυθού. 
Ας ξεκινήσει το τραίνο απτα βάθη των ωκεανών, ως τον αχαρτογράφητο ουρανό, για μας τους αιώνιους φθαρτούς και εφήμερους ...
το τραίνο της λύτρωσης να μας βγάλει, σε τόπους μαγικούς, εκεί που θα επιτρέπεται το κάπνισμα και σε μας και στα τραίνα...
τρέμε χάρε έρχεται το τραίνο της άδολης αγάπης.

Στάθης.Κ